Çerçeve

Önce bir çerçeve çizilir.. Çerçevenin içi yaşaman gerekenler, dışı ise tabular, suç sayılacak davranışlar.. Özgürlük yok… Yapmak istediklerin sınırlandırılmış. Kendi içinde oluşturduğun sınırlandırmaları da katarsak işin içine odanın bir ucundan diğer ucuna yürümek gibi bir şeye benziyor.. Bir o yana bir bu yana.. Ses yok, sorgu sual yok.. Öylesine bir döngü.. Öğren, yap, kabullen…

Şimdi o çerçeveyi aldım önüme… Tek tek korkularımı, güvenimi, düşüncelerimi yerleştirdim. Geçtim oturdum ortasına. Şimdi yaşamaya çalışıyorum.. Önceleri çerçeveme sığdırdığım korkularım biraz olsun etki yapar demiştim.. Çünkü kendime güvenim ondan daha büyüktü.. Hesaba katmadığım şeyler vardı. Yalnız yaşamadığım mesela.. Sorumluluklarım, kendimden çok başkalarına.. Yapmak ve yaşamak zorunda olduklarım.. Ne mi oldu? Yavaş yavaş hayatıma, düşünceme hükmetmeye başladı korkularım. Beraber yaşıyoruz.. Benden önce gidiyor her yere.. kararını veriyor ve uygulatıyor.. Tek tanım var bunun için “ Koşulsuz teslimiyet”… Kabul etmiyorum artık… Çerçeveme sığmıyorum.. Dışına taşmak, özgürlüğü tatmak istiyorum. Tam anlamıyla.. Bilineni değil düşündüklerimi yapmak..

Şimdi bir ışık var.. Çerçevenin dışında.. “Merhaba” dedi önce.. Farklı biraz. “At artık korkularını” diyor. Benimle hep. Varlığını hissettiriyor. Korkularım rahatsız… Çerçevenin rutinini bozdu.. Işıktı işte heyecan yaptı. Şimdi bir ışık var tuttu elimden ve düşünmeye yöneltiyor.. IŞIK çerçevenin dışında.. “Düşün” diyor…

Resim : www.deviantart.com