Çet cücük sır

Bugün felekten bir gün çaldık.

Sahilde balık ekmek yedik eşimle…

Dört beş haftadır görüşemiyorduk; fabrikada işler yoğun; yoğun bir şekilde yürüyemeyen işler…

İsyan bayrağı falan kâr etmedi.

Tam kaderime boyun eğmişken; işe gitmeden önce birkaç saatini bana bize ayırdı.

Baş başa birikmiş konuları gözden geçirirken; uzun zamandır görmediğimiz tanıdıklarımız karşımıza çıkıverdi.

Sarmaş dolaş; hoş sohbet derken…

Biricik oğullarının üniversiteyi kazandığını müjdelediler.

Ana baba mutluluktan adeta uçuyorlar.

Biz de sevindik.

Ben şaşırdım; üniversiteyi kazanmasına değil…

Adını değiştirmesine… On yedi yıldır ben onun adının Çetin olduğunu sanıyordum.

Ebeveyn çocuklarından söz ederken “Çet serpildi; Çet öyle mutlu ki… Çet çok yakışıklı oldu Alev Teyzesi görsen inanmazsın…”

Cep telefonundan oğlanın resmini gösterdiler.

Hayretler içinde kaldım.

“ Maşallah oldukça çetleşmiş dedim”

Eşim çaktırmadan beni dürttü.

Bu gece gözüme uyku girmiyor; aklıma gelen tüm isimleri Amerikanvari yapmaya çalışıyorum.

Durmuş’a Dursun’a DUR

Hasan’a HAS

Hikmet’e HİK

Dersek…

Bize geri ZEK demezler değil mi?

Hadi canım sen de…

En azından…

Çağdaş, moderen derler…

Şükürler olsun İlhami.

DİZ i virüsü derler sandım; neredeyse ödüm kopuyordu.

Alev Meisel/ İzmir

8. Kasım 2010 Pazartesi