- Kategori
- Şiir
Çetele
/her kıyıdan bir fırtına dolar içine
bilinmeyen bir mevsimin kokusuyla
kendi karanlığında kaybolur kişi/
bayramlarda azalan ev kapılarında
ne çok öksüz ne çok yetimim
bahçenin kışına sarınmış ömrümde
zehir zemheri akşamların boşluğuna köklendim
onca gözyaşına değin, halâ
bir toz zerresinin hükmünde gözüm
hayalkârmışım meğer
sevgi diye pamuk ipliğini vermişler elime
bir ağacın gövdesini oyar gibi
ihanetlerle oyuldu kalbim
boğazıma takılı kalandan
gülemeyen gözler biriktiktiriyor içim
kurudu nehrim
son sözüm, yüz görümlülüğü bile beklemesin kimse
neyi temize çekebiliriz ki
bölüşülmeden duran
saçaksız / yarım yanımın yaralarına akan
ödeşemediğim ne çok şey var
kısa uçlusunu çektim kibritin
kısmetime yıldırım düşsün diye
amanvermez kara bulutlarla kundakladım
en kuytu kuyulara gömdüm kendimi
ve göndere gerip katmerledim ölümü
uçup gitmedi yine de ruhum
sisli bir ölüm nefesinde
yaşamdan müstafiyken aczimle
çetelesi bitmeyen günlerin var
ölüme öykünme diye fısıldadı Tanrı
Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir