Cevabı olmayan sorular

Dudaklarımda kelimeler asılı dökülseler mi bilememekteyken, kestiremiyorum asılı kalırlar mı dudaklarımda yoksa saçılıverirler mi yerlere diye. Şu haki paltolu adam görmez de basıp geçer mi üstlerine?

Görmek, ancak bakmayı bilirsen mümkün. Peki yeterince açık mısın gözlerimdekilere?

Adını koyamadan, geldiğini hissettiğim, derin izler bırakacak bir hayat geliyor.

Üstüne akarken hayat insanın nereye savuracağını bilemiyor kendini
korkularımızdan sıyrılmak için yaptığımız her hamlede kimbilir, belki de kaçırıyoruz bişeyleri.

Camdan bir zırhla, hem tüm olan biteni görmek, tecrübe etmek hem de hiç kırılmamak istiyoruz da acaba, tüm içimizde batık parçalar hep o korkulardan birer hatıra ve aslında bizi biz yapmış olanlar değil mi??

Hayatı ellerinde hissettiği anda parmaklarının saflarını sıklaştıranlar
parmakları arasından eriyip kayan hayatı izlemeye mahkumken,
içten içe ihtiyacın olanı bulduğunu hissediyorsan şayet, izin vereceksin içinden yükselenin, korkularını delip dışarı çıkmasına.
Anı yaşamak anlık yaşamaktan ziyade, yaşadığın anın keyfine varmak olacak.

Zorlamayacaksın mükemmeli, ilişik yaşayacaksın şairin de dediği gibi.
Seni sen yapanların iyilerinden ziyade, kusur bildiklerin olduğunu iyi anlayacaksın, karşındakilerini önce kusurlarıyla sevmeyi becereceksin ki kırılmayacak hayallerin.

Sular durulup, aslında ne hissettiğini anladığındaki huzurla sarılıyım şimdilerde.

Ne var ki geri anlayamak bazı şeyleri sadece hüzün veriyor bünyeme.
Ve hepsinin belki de benim yanılsamam olduğu düşüncesi beynimi kemirmeye başladığı anda kesiveriyorum kafa yormayı üstüne.

Hangisi doğru hangisi değil, nereye kadar gerçek nereye kadar yanılsadım çözmek imkansız.

Az bencil olmayı becerebilmek çözüm aslında, azcık daha, ondan önceye koymak kendini ve korkmamak incinmekten elinin tersiyle itmek yerine yaşayacağını adın gibi bildiğin güzel şeyleri...