Cevabı sizde

Dün yolda kokunu duyduğum sen ve ben geçmişe bir yolculuk yaptık. Yetmişli yıllar, bozdağın tepesinde rüzgarı ve soğuyla ünlü köyümüzün beyaz boyalı küçük odasındayız. Annemin gaz lambası ışığında geceler boyu işlediği beyaz kanaviçe yastıkları, tahta sedirimiz, küçücük camımız ve bir de senin kokun. Odayı sarmış sarmalamışşın. Mevsimlerden bahar, zannediyorum aylardan mayıs etraf yeşile bezenmiş. Annem kardeşim ve ben yola çıkıyoruz. Annem mavi bavuluna özlemlerini koymuş anne ve babasını görmeye gidiyor. Ankara asfaltının yanına kurulmuş bu köy benim rüzgarlı köyüme hiç benzemiyor daha otobüsten iner inmez kokunu duyuyorum. Köy aynı köy olmasa da kokun yine aynı. İnsanın içine işleyen hafif baygın bir tat var kokunda. Yol boyunca bize eşlik ediyorsun. Annemin doğduğu eve yaklaşıyoruz. Kan, ter içinde yokuşu tırmanırken biz, bu kez küme küme olmuş tüm cömertliğinle kokunu etrafa yayarak bize hoşgeldiniz diyorsun. Hoşbulduk güzel dostum keşke dünyanın her yeri senin kokunla dolsa. Seninle uyansam her güne, her günü senin kokunla bitirsem. Şehrin her yanı seninle bezense.Kıskanır mı acep çamlar, kavaklar haksızlık mı ederiz diğer yeşil dostlara. Ben meyveni de çok severim. Bazıları sana aptal yemişi der. Ben aptal olma pahasına olsa bile meyvelerini çok severim. Aşı denilen meyvelerin daha güzeldir ama biz küçük olan meyvelerine kuş............. deriz. Adını sır gibi saklıyorum. Çünkü senin kim olduğunu blogumu okuyan sevgili dostlarımın bulmasını istiyorum. Seni satırlarımda anlattığım yazıma veda etme vakti geldi. Biraz sonra dışarı çıkıp seni biraz daha koklayacağım. Seni bulmaları içinse bloguma bilmeceli bir ipucu bırakacağım. Belki cevabını bulan ilk kişiye bir küçük altın veremem ama dilerse meyvelerinden bir kilo gönderebilirim.

İşte yıllardan beri hem kokusu hem de meyvesi ile hayatımı şenlendiren dostumu bulmanız için size bilmeceli ipucu.

İçi oduncu, ortası uncu, üstü kadifeci.

Fotoğraf:www.koyuncukoyu.com