Cevapsız...

Günlerdir yazmaya çalışıyorum, birkaç cümle, bir kaç kaçamak soru, cevabını bulamadığım satırlar dökülüyor parmaklarımdan… sonrasında boş bakan gözlerle bakıyorum benim için bir şey ifade etmeyen yazılara ve kapatıyorum sayfayı…

Yalızlık üzerine yazayım diyorum...
bitmeyecek yalnızlıklar geliyor aklıma, korkuyorum… Yalnızlığımı unuttursun diye duvarlarıma astığım resimlere bakıyorum, biraz daha artıyor yalnızlığım, içeride ki havanın bittiğini hissediyorum, boğuluyorum… Bir sigara yakıyorum, derin bir nefes çekiyorum yüreğimi dumanla dolduruyorum, içimde ki yalnızlık boğulsun diye bekliyorum...

Aşk üzerine yazayım diyorum...
Aşk kör ediyor beni, bir oyun oynuyorum... kör ebe oyunu sanki, ben senelerdir ebeyim, gözlerim bağlı bulamıyorum yeni ebe yi, ellerimi açmışım dolanıp duruyorum yakalayamıyorum onu... uçsuz bucaksız bir mavide küçük bir sandalla kaçmış sanki, sevdiğinin karşısına çıkmaktan korkmuş… aşk larım aklıma geliyor, aşk üzerine yazılan yazılar bir film karesi gibi geçiyor yüreğimden... insana hep hüzün verdiğinden midir, insanoğlu hüzünlenince yazdığından mıdır, aşk üzerine yazılan her şeyde biraz hüzün, biraz gözyaşı, biraz kalp ağrısı ve hep “neden” sorusuyla karşı karşıya kalıyorum... birden “neden ben?” diye çığlık atmak istiyorum.

Son zamanlarda bu soruyu ne kadar çok sorduğumu fark ediyorum…

Ve cevabının olmadığını...

:(

Cevapsız sorularda kaybolmak üzere bırakıyorum kendimi hayata… sayfayı kapatıyorum...