Ceviz ağacı

Bu bahar

yolum Ankara’ma düştü

Elini öptüm anamın

Ve sonra gel dedim babama

Gel gidelim köyümüze

görelim oraları dedim,

Çok uzun zaman oldu;

O toprağın kokusu,

O bağların nazlı duruşu,

Yumurta çaldığım tavuk KÜMESİ,

Dedemin evi,

Uzun uzun hayretle seyrettiğim CEVİZ,

Üstünde çırpındığımız DUT AĞACI

Gözümde tütüyor dedim..

Hayal kırıklığıydı

Köye girdiğimizde

tüm benliğimde hissettiğim.

Kokusu değişmişti köyümün

O bildik kokuyu alamadım,

Havası değişmişti

Ölü toprağı serpilmiş.

Çıplak ayaklı çocuklar

Şimdi son model arabaların bile

peşinden koşmuyorlar.

Kim bilir

Babaannemi dedemi özlüyordu köyüm..

Biraz daha ilerledik

Bağımız ayağımızın altındaki yamaçtı

Aman Yarabbi

Ne kadar da küçüktü öyle!

Oysa bir baştan bir başa

Ufuksuz gibiydi ben çocukken.

Aslınsa.. eve de pek uzak değilmiş bağımız,

Küçük gözlerim nasıl da beni kandırmış…

Üzerine bindiğimde

çılgınlar gibi eğlendiğim döğen de

görünürde yoktu

Kim bilir, belki de

Pek kalamadığımdan görememiştik..

Babama, bırak dedim

Bırak ben bulayım dedemin evini.

Çarşıyı tanıdım geçerken

Semerci de yerinde yoktu artık.

Ceviz ağacını aradım,

Ceviz ağacını bulacak

Ve o heybetli cevizin altında

Bir sigara içecek

küçük derenin sesini dinleyecektim

Oradan da dedemin evine gidecektim

Dere yoktu artık

Ceviz ağacımı ise.. kesmişlerdi.

Nasıl burkuldu içim

Nasıl daraldım, sıkıştım

Köyüm gibi!

Dedemin evini bulmuştum nihayet

Bir tek o yerindeydi

İki katlı bir köy evi değil abideydi!

Hemen kümese koştum,

Yerindeydi de

Tavuklarımız yoktu artık

Terkedilmiş, mahzun,

ağlamaklı..

.........

Dut ağacı mı?..

O hala yerindeydi.

Cesaret edip

görmeye gidemedim..

1997