Cibranî-15 (Ama)

Kelimeler, cümleler ve bu bağlamda insan ağzından çıkan her anlamı olan sözcükler insanların uyuduğu bir gece sert bir münakaşaya girişmiş. Hepsi en anlamlı olan olanın kendi olduğu iddiasındaymış.

Küfürler öne çıkmış önce, ben demiş yüz kızartırım. Hakaretler gülmüş; o da bir şey mi? Ben kalp kırarım. Aşk öne çıkmış ben demiş insanı insan kılarım. Kahramanlık alay etmiş ben tarihte hep varım ve var olacak olanım. İstersem küfür ve hakareti yasaklatır aşkı satın alır, büyük bir ün vaad ederim. “Ve” araya girmiş; ben olmasam kimse bir araya gelemez.

Her kelime maharetini, kendini öne çıkarırken suç suskun kalmış fakat kendi kendine , esasen ama'ya ironi, sitem ve öfkeyle mırıldanmaktaymış:

“Ama olsaydım mesela. Masum olurdum. Daim (ölümsüz) ve masum…”