Cibranî-27 (Sağlık)

Bir hastanenin yoğun bakım ünitesinde doktorlar nöbet beklemekteymiş. Huzur ile sakatlık bu manzarayı izlemekteymiş. Huzur, sakatlığa kızmış, biraz dışarıya çıkalım, sağlıklı insanları da görelim demiş. Hastahanedeki tüm bölümdeki hastaların üzerinden geçe geçe çıkmışlar dışarıya.

Huzur derin bir oh çekmiş. Sakatlığa göre huzur safın tekiymiş. Ama onun gözlerini açmak gerekliymiş. Bu yüzden onu dinleyip onunla şehre inmiş. Tüm şehri gezmişler, fakirlerin yaşadığı semtleri gezmişler; huzur buralarda sağlık yok demiş. Sakarlık bu kez zenginlerin ve elitlerin muhitine götürmüş, huzur şaşkınlık içerisinde kalmış. Zengin, fakir, genç, yaşlı hiçbir ayrım olmadan şehrin meydanındaki insanların arasına karışmışlar, bir banka oturmuşlar, bir tiyatroya, bir sinemaya, bir protestoya, bir lokantaya, bir bara, bir camiye, bir havraya ve dahası insan olan her yere, her deliğe girmişler. Huzurun gözleri açılır gibi olmuş. Yorgunmuş, gece yarısı bir banka oturmuşlar. Sakatlık o konuşana kadar konuşmamaya karar vermiş.

Fakat huzurun hiç sesi çıkmıyormuş. Sabah güneş doğarken huzur da kendine gelmiş. Sakatlığa dönüp:

İnsanların içerisinde ne kadar az yer edinirmişim ben böyle, inanamadım kendime. Üstelik senin neden benimle gezdiğini de anladım. Senin sağlıkla gezmen gerektiğine inanırdım hep ama kırılma diye ses etmezdim. Şimdi anladım; benim olduğum yada olmadığım hiçbir insan sağlıklı değil, sağlık da bu dünyada değil zaten demiş.

Sakatlık tebessüm etmiş; sağlık da bu dünyada barınamaz. Hangi mülteci sağlıklı kalır ki? Benim derinine kendimi kazımadığım kimse, kendini kandırıyor sağlıklıyım diye.

Hiç gezmen gerekmiyordu bunca insan içinde. Boşuna da getirmedim tam bu yere. Bak, hep bu saatte burada yürüyüşe gelen feylesofa sor, o cevabı buldu yıllar evvel, neredeyse ta gençlikte.

Huzur, sakatlığın gösterdiği feylesofa yaklaşmış. Feylesof, koşu yapmaktaymış. Ama biraz zaman ayırıp huzuru yanıtlamış: “Sağlıklı değilim, sağlık da bu dünyada değil zaten..”