Cibranî-35 (Zehir)

Yaşlıca bir adam bahçesine gidip, ektiği sebze meyvelere ve bahçesine bakmış. Bakmış ancak gözü eskisi gibi bakmamaktaymış, bu bakma işi ilgiden yoksun rutin haline gelmiş. Bitkiler ve sebzeler günlerce ve günlerce bu durumun sebebini merak edip düşünmekteymiş.

Bitkiler kendilerini soldurmaya karar verip bu yolla yaşlı adamın dikkatini çekmeye karar vermiş ancak nafile gelmiş. Adam gelip, kontrol ederek sulayıp gitme rutinine devam etmekte, değişikliği görememekteymiş.

Yine aralarında konuşurlarken toprağın altından bunları duyan kurtçuk gülüvermiş. Tüm sebzeler ve bitkiler dikkatini kurtçuğa verince o da ciddileşmiş. Hepsinin kendisinden bir özür yahut açıklama beklediklerini fark etmiş. Ve demiş:

 Onlar insanlar; ne ben ve gelişkinlerim gibi hayvan ne sizin gibi yaşamı iştaha bağlı sebze, bitki. Anlayamıyorsunuz ; yaşam yaşama sevinçlerini zehirliyor. Kimileri fark etmiyor, bir günün bir anında tarif edemeden böyle oluyorlar.