Cibranî-55

 Hurafe ile dedikodu karşı karşıya gelmiş. Hurafe dedikoduya “ben senden güçlüyüm, ben bir inancım” demiş. Dedikodu “ben de senden tatlıyım, bir alışkanlığım” demiş. Hurafe “ben yüzyıllardır farklı kılıklarda yaşarım, senin ömrün de müridin de azdır” demiş. Dedikodu “ben de yüzyıllardır yeniden yeniden doğarım, havarilerim sayısızdır” demiş. Bu minvalde atışmaları sürüp gitmiş.

Bir ara dedikodu “insanlar inanıyor, inanamıyorum insanlara” demiş, hurafe teyid etmiş  “ikimizin ortak noktası bu” demiş. Ama aralarındaki çekişme devam etmiş, bir daha da ortak noktadan söz edilmemiş.

Uzun süre birbirlerine üstün yönlerini anlata anlata nefeslerindeki derman kesilmiş. Arkasına yaslanan hurafe gözünü kapamış bir süre sonra açıp dedikoduya bakmış, dedikodu etrafta yokmuş.

Peşinden koşmuş fakat kendisini göremese de saatlerdir kendisini anlattığından başka başka konuşulduğunu duyunca kendini tanıyamamış. Sokağın sonunda bir çeşmenin başında dedikoduyu keyifle su içerken bulmuş.

Hurafeyi gören dedikodu;  “sen zaten her yörede başka başkasın ama yalnızca benim sayemde daha başka başkalaşırsın. Belki şimdi benim daha güçlü olduğumu kavramışsındır.”