Cibranî-6 (Tanrı)

Tanrı’yı aramaya çıkan ve her baktığı duyduğu, hissettiğinde Tanrı arayan bir kadın günlerce ve günlerce ve nihayetinde yıllarca aramış durmuş. Ne tüm kalbiyle hissedebiliyor ne tüm aklıyla reddedebiliyormuş. Uyanır sorgular, uyur arar olmuş.  Göğe, yere, beşere, haşereye bakmış, aynaya, aymaza, ipsize, sapsıza, hacıya, acımayana, hocaya, iyi kötü kocaya, kocakarıya hissettirmeden sorup aparmak, görmek istiyormuş.

Sonra mecnun gibi olmuş. Olmaz demesinler kadınlar da yetkin bir akıl ve kalp, etkin bir şüphe ve baskın bir inanç sahibi olabailecek tüm melekelerin sahibi. Yalnızca onların deneyimleri yazılıp tarihten bize gelmedi. Kadın arar dururken bir gün söylenir dururken bulmuş kendini “Beni yanına almayacak mısın ki ben buna inanamıyorum. Yoksa beni istemediğin için mi inandırmıyorsun?”

Bu düşünce aklından çıkmıyor kendi kendine tekerleme gibi söyleyip duruyormuş. Aylar olmuş, yıllar olmuş demiş durmuş.

Sonra bir gün kendi dilinden mesaj bulmuş “Olmasam ben kime söylenirsin sen, arama beni kimsede herkeste hissetmek istediği kadarım ben…”