Çiçek olma Yüreğim.

"Bazen susmak en güzel cevaptır" derler. 

Ben susmanın her zaman kaçmak olduğuna inanmışımdır... Ya da hafifletelim bunu, dinlenmek / köşeye çekilmek diyelim. Susmak neye ne kadar cevap olabilir ki, susmak susmaktır sonucta.
Susuyorsan ; susuyorsundur. Ya kaçıyorsundur, ya düşünüyorsundur. Ya da bekliyorsundur ama verdiğin bir cevap yoktur.
Çünkü biliyorsundur, konuşursan saçmalayacaksın, boşa yoracaksın kendini.
Karşında ne konustuğunu bile anlamayacak insanlar vardır belki. Susarsın. Ama cevap yoktur yani, yine tekrarlıyorum susmak susmaktır. 

Hayatımda hiçkimsenin suskunluğuna anlam yüklemedim. Dinlemek ayrı birşey, konuşma fırsatın varken konuşmamak ayrı birşey çünkü. Bir insan susuyorsa, yorgundur. Bir insan susuyorsa kaçıyordur. Hepsi bu. 

"Susmak, bu sefer seni unutacağım" demiştim yıllar önce. Neredeyse ergenliğimden kalma bir yemindi bu kendime ettiğim. Bir daha ne olursa olsun susmayacaktım, ne olursa olsun kaçmayacaktım. 

Malesef hayat bize bütün yeminlerimizi bozdurabilecek kadar güçlü bir fırtına. Hep ayrılığa esiyor, yokluğa esiyor. Karşısında durmak bir hayli güç ve karşısında susmak ona boyun eğmekle eşdeğer... 

Telaşlar, hırslar, hatalar...
Hepimiz diyoruz içimizden, ne bu acele, ne bu hırs !
Telaşına karşılık sabrım, hırsına karşılık bir avuç varlığım var... 

Bunu haykırmak gerekmiş. Hayat fısıltıyla söylenen hiçbir sözü duymuyormuş.
Hayat bekleyenleri seviyor, ama kaçanlara düşman kesiliyormuş.
Hayat susanlardan hiç haz etmiyormuş. 

Yıllar önce ettiğim ve kısa bir süreliğine bozduğum yeminimi ele alıyorum tekrar. 

"Susmak, bu sefer seni unutacağım." demiştim. 

Şimdi kaldığım yerden devam. 

Ve en son kaldığım yerde ne bıraktıysam hepsine yeniden merhaba...