Çiçekler mi açar sandın?

Birlikteyken küçük ve garip ihanetlerin bile hiç kalıyor şimdi, giderken gözlerindeki ifade zaman zaman düşlerime girdikçe. 

 

Niye gülüyordun sevgili? Ne geçiyordu ki aklından, ben çaresizce güneşten yardım beklerken.

 

İçinde bir şeytan barındırdın hep, kocaman bir şeytan. Yürekli olmaktan bahsettin durdun, yeri geldiğinde ise şefkatli olmaktan. Gördüm sevgili, giderken gözlerindeki, akıllara durgunluk veren şefkatini. 

 

Ruhum sıkıldığında, hazan olduğumda, yani yalnız kalmaya ihtiyaç duyduğumda bile ''git'' diyemedim sana. Seni kaybetmek korkusuna.

 

O kadını düşledin en özel anlarda bile. Farkında olmadığımı sandın, kadeh kaldırmaya devam ettin akşam kızıllığında onun şerefine. Beni sararken de düşledin, kahretsin sararken bile!

 

Yine de vazgeçemedim senden. Dört mevsim sensiz çekilmez sandım, dudaklarım başka bir ismi söyleyemez sandım. Yalanlarına, umursamazlığına yıllarca boyun eğdim. İçindeki şeytanla birlikte seni yüreğimde taşımaya devam ettim. 

 

Her yıl doğum gününü iple çektim. Büyümeni istedim, olgunlaşmanı. Kendin olmayı başarabilmeni... Benim olmanın gururunu yaşatabilmeyi sana. Evet büyüdün, her yıl biraz daha büyüdün ama eski seni de sürükledin peşinden. Yeni bir seni hiç bir zaman gösteremedin bana. 

 

Geceleri varlığımdan haberin oldu hep. Gündüzleri tanımadın beni, aramadın. Neden sevgili, ne kadar çok sevdiğimi bildiğin için mi güneşi?

 

Nefret ettim senden, kendimden, seni sevdiğim, sana taptığım şehirden. Ve büyüyor nefretim, giderken gözlerindeki ifade zaman zaman düşlerime girdikçe.''

 

Serap ERSOY (Ruhum Güneşten)

 

22-08-2003