Cici bir elin dokunuşu

Cici bir elin dokunuşu bazen kıyametin kopması için sura üflemekten daha kuvvetliydi. Yada evcil bir sevginin vahşileşmesine de bahaneydi yine aynı dokunuşlar.Kimi dokunuş bir kavuşma kimi dokunuş bir veda kimi dokunuş bir sondu. Dört mevsimi aynı gözlerde yaşatanda yine o yaramaz dokunuşlardı sanırım.

Şimdi bunca yeteneğe sahip olduğu halde mutluluktan yoksun bir o kadar ilkel olamazdı dokunuşlar. Oysa istemek yeterli her şeyi güzelleştirmek için. Tıpkı bir çocuğun ağlarken bile annesine sarıldığı gibi, ağlarken mutlu olacağına inandığı gibi. İnancını hiç kaybetmediği gibi...