Çifte sonbahar

bidünya toz arasında tek onun kokusu

anlamsız/ değersiz/ savrulan

masa sandalye, kap kacak, kilim

bir ulumanın içinde yuvalanıyor ölüm

dumansız tütüyor ateşi

susacak nefesler birazdan

kara bahtlı çocuk

beyaz bir iplik ilmeği vermedi eline hayat

denizi bilmezken hiç

yaşayamadığın dünyalara yelken açamamışken daha

yapamadığın kumdan kaleler

kat kat üzerinde yığılı şimdi /geçişin yok karanlıktan

yeşilin neşesi solarken bahçende

çook uzaklardan, hayâl meyâl

bir mişli masal duyacak kulağın

gözündeki yaşama arzunun

üzerine serpilen topraktan kapandı umut ışığın

paslanmış çıkrığıyla

acılar boşaltılacak yarınlara boş kuyudan

kalan köz küllenmeyecek hiçbir zaman

avuntusuz gelecek bahar / hüzünler göç etmeyecek

saatler durdu ve de hayatlar

kesildi pınarın suyu

kimsesizliğe aktı kendi içinde

hem siyah, hem beyazı giydiren bu çifte sonbahar

ey vebâl arsızları  /doymadınız

sindirdiniz midenizde tüm yediklerinizi

söyleyin şimdi

köklerini söküp gündüzü gömerken gece

gülüşü dudakta kalan

bunca cansız bakışa nasıl katlanacak vicdanınız!

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.