Çıkmazlar

 Çıkmazlar 

   Karmaşalar içinde geçen hayatımızda bir anlığına da olsa durup ne kadar düşünüyoruz? Kendimizi nerede buluyoruz düşünceler içinde? Bulabiliyor muyuz kendimizi bir yerlerde? Belki de bir anlığına durup düşündüğümüz zamanlar mı çok fazla? Soyutluyor muyuz kendimizi her şeyden düşünüp durarak ya da? Ne kadar yoğun bir hengamenin içinde olsak da hepimiz kendimizi bir yerlere koymaya çalışıyoruz aslında. Belki en sevdiğimiz kişinin yanında belki sokaktan geçen bir çocuğun gülüşünde belki de gergin bir esnafın bakışında arıyoruz kendimizi. Başka bir yerlerde kendimizin ne kadarını bulabiliyoruz kısmına gelecek olursak da belki de bu sorunun cevabını kendimize hiçbir zaman veremeyeceğiz. Bulduklarımızı kendimize katıp “ben işte böyleyim” diye yaşamaya devam ederken kendimizi bulduğumuz başka bir şey gördüğümüzde o düşündüğümüz kişi olmayacağız belki de. Sonrasında diyeceğiz ki, bu sıradanlıklar üzerine kurulmuş dünyada ben farklıyım, ben her gün bambaşka birisi olabiliyorum, kendimi bambaşka yerlere ait hissedebiliyorum. Bu durumun çok mu güzel olduğundan böyle düşüneceğiz öyleyse? Hayır. Aslında her geçen gün daha fazla çabalayacağız kendimizi bulabilmek ve kendimizi başka yerlerde görebilmek için. Sonra bunu yaparken mutluluğu aradığımızı zannedeceğiz. Belki de hepimiz yanılacağız. Mutluluğu arayıp kim bulmuş ki bizim karşımıza bir anda çıkmış? Mutluluğun gelmesini bekleyelim o zaman, nasılsa arayıp bulan yokmuş değil mi? Mutluluk nasıl bir şey ki ne biz ona gidebiliyoruz ne de o bize gelebiliyor. Belki de bu işin tek çıkar yolu elimizdekini ve çevremizdekini görüp bunu mutluluğa yormaktır. Bir şeylere biz gidemiyorsak ve bir şeyler de bize gelmiyorsa, belki de zaten ona sahibizdir ve sadece farkında değilizdir. Belki de farkında olmamak da benim bir çıkmazımdır…