Çıldırmaya az kaldı

Evet sevgili arkadaşlarım, çıldırmaya az kaldı. Yakında başımda hunili bir profil resmimi görürseniz şaşırmayın.

Bir hafta önce bugün ofisimi taşıdım. Taşınma yerleşme, yerleştirme derken daha yeni duruma alışamadan meslek eğitimlerimiz başladı. Dört tam gün eğitim, ikisi bu haftaydı, ikisi gelecek hafta. Dünya kadar işimin arasında iki tam günümü eğitime ayırnca (zorunluluktan) birikim birikim üstüne, gel çık işin içinden. Üstüne bir de ateşim çıkmasın mı? İkinci gün eğitimi yarıda bırakıp yatak döşek yatmayayım mı? Kolumu kaldıracak halim yok. Ateşe hiç alışık değilim, azıcık çıksa derman kalmıyor bende. Otuzyedi doksanla ikiseksen devrilip kaldım.

Allah'ım ne çekilmez bir durum, antibiyotik, vitamin iç iç dur. Peşinden sıcak bassın, uykun gelsin, sırılsıklam ter içinde uyu, kalk, üstünü değiştir, tekrar yat, sabah kalk kendini biraz iyi hisset işe git, öğlene doğru gene ateşin yükselsin, hadi gene eve, gene yatak döşek.

Bu arada bir de belalım var benim, durmadan arıyor. Eski patronunum şoförüdür kendisi, halis, su katılmamış bencildir. Bir işi var halletmemi istediği, zırt pırt telefon. Bir de ödemeli arıyor ki, hemen basıyorum tuşa kapatıyorum. O yine tınmıyor, bu kez normal arıyor. Taşındım, yerleşiyorum, sonra diyorsun anlamıyor, hastayım yatıyorum diyorsun, geçmiş olsun diyor kaldığı yerden devam ediyor. Ölür müsün öldürür müsün? Bir şekilde sıyrıldım, pazartesiye Allah kerim artık.

Bu nedenle sevgili arkadaşlarım, yazamamak, hiç birinizi okuyamamak bir yana bloga giremedim bu süre içinde.

Aslında size şahane bir konum vardı bugün yazacak. Yeni nesilin iş anlayışı, çalışma şekli, prensip(sizlik) leri hakkında epey bir döktürecektim. Çok dertliyim çünkü ve de şaşkın. Başımda bir bela daha var yani. Ama bunu yarına bırakayım, uzun ve derin bir konu.

Şimdi iyiyim çok şükür, fiziken bomba gibiyim, ama ruhen, yukarıda dediğim gibi çıldırmaya az kaldı.

Ben esenleyemedim, siz esen kalın bari.