Çileden çıkan Anneden itiraflar

Bu aralar sıkça sorgular olduk kendimizi eşimle, “Acaba doğru rol model olamadığımız için mi Sudelina böyle” diye. Biliyoruz ki bir çocuk farklı eğilimler gösteriyorsa anne baba kendinde aramalı suçu elbette. Onlarca okunan kitap, yüzlerce aktarılan bilgiye rağmen “deneyim” ve “her çocuk başkadır” gerçeği her fırsatta kendini gösteriyor bize sessizce.

Sudelina doğduğu andan itibaren çevremizde gözlemlediğimiz diğer bebeklerden farklı seyretti hep. Yapmayacağım dediğim her şeyi yaptırdı bize. Asla alıştırmayacaktım ya ben kucağa kızımı, ilk olarak onunla başladı serüven. Akabinde elde sallamalar aldı yerini ve “olmaz, hayır” dediğim pek çok şey. Ne kurulmayan hamak kaldı, ne delinmeyen tavan evde. Anlayacağınız uyku problemi doğuştan geliyordu bizde. Hiçbir zaman kucağımda yatmadı diğer bebeklerin aksine. Pek çok anne sakinleştirmek için kucağına alırken bebeğini, ben kucağıma yatırdığımda bir feryat figan helal olsun tutabilene. Pek çok aynı ay doğumlu bebekten geç çıktı dişleri ve ilk köpek dişlerinden başladı çıkarmaya. Yaşında yürüdü ama işte tam da o zamanlara denk gelir ilk yeme sorunlarının başlaması. Şimdilerde 22 aylık ve asla süt tüketmeyen, peynir yemeyen, kırmızı ya da beyaz eti henüz yemeyi beceremeyen ciddi olarak beslenmesi başa bela minik bir melek oldu. Sabah kahvaltısında sadece bal ve tereyağını tercih eden, zorlarsam onları da yemeyen, yumurta omlet krep (o da ne ki) denen şeyleri görmeye tahammül edemeyen arada bir iki zeytinle menüyü zenginleştiren bir kızımız var. Hayatında öğle yemeği zaten yok. Anne zoru ile içilen 1 bardak ayran ile akşamı bulma potansiyeline sahip. Akşam ise anne baba komşu teyze amca hala… vb bilimum dost akraba ve çevre zoru ile et suyuyla zenginleştirilmiş çorbayı zorla içen bir çocuk Sudelina.

Yani demem o ki ciddi anlamda yeme problemimiz var ve ciddi anlamda depresif ve stras altında hissediyorum kendimi. Bu iştahsızlığın sebebini araştırmak adına yapılan onca tahlil, tetkik, tedavi (besin alerjileri dahil) sonrası hala durum aynı. Resmen benimle inatlaşıyor yemek yerken.

Bırakayım diyorum, acıkınca söyler diyorum… 1 gün, 2 gün, 3 gün … Ben dayanamıyorum o dayanıyor. Sonrası yine kısır döngü. Saç baş yolma aşamasında devam ediyoruz eşimle. Sağlığından endişe ediyoruz, yoksa derdimiz asla kilo mevzu değil elbette. Ama 9 aydır aynı kilodan sıkılmadı mı diye merak içindeyiz de. Boy uzuyor kilo hep aynı nedense.

Demem o ki sağlam ve sıkı tedbirler alalım dedik biz bu gün eşimle. Yemediği sürece daha ciddi, daha kararlı olmaya hatta azıcık da disiplin uygulamaya ve kızmaya karar verdik bir kez daha. Nerde yanlış yapıyoruz? Bu iş zorla olmaz elbette, ihtiyacı kadar istediğinde yiyecek de işte o zaman ve ihtiyaç nerede?

Bundan böyle sıkı yönetim var bizim evde bu da böyle biline. Abur cubur zaten pek alınmayan evimizden dışarıdayken de dikkat edeceğiz çikolata, kraker vb tüketmemesine (çorba yemek yemeyen çocuk çikolata ve krakeri bir yiyor sormayın). Zira ananesi ve babannesi bu konuda sabıkalı.” Aman efendim çocuk istiyor” bakış açısı da buraya gelmesinde etken bizce. Kendileri de tarafımızdan bir kez daha ciddi ciddi uyarılacak ve ambargo her yönden devam ettirilecek.

Siz her ne kadar iyi rol model olmaya kararlı olsanız bile çocuklar sizi çileden çıkaracak bir noktayı bulup çıkarıyor ve evde cinnet geçirmenizi sağlayabiliyor maalesef. Bu cinnetin ana temasını da uyku ve yemek sorunu teşkil ediyor çoğunlukla.

Tüm bebesi yemek yemeyen, uykusuz annelere selam olsun.

Pınar SEVİM

04.09.2014

İzmir/Karşıyaka