Çilek ve Çocuk

  Ben öyle bir dünya istiyorum ki, çocukluğumdan beri, bu yüzden pek sevmem çilek reçelini. Keşke çocuklar çilek isteyince, anneler bozdursa kolundaki bileziği. Babalar tütmese baca gibi, ve solmasa çocukların hayal perdeleri, doksan derecede yıkanmış gibi. Büyüdükçe anlamak, anlamaya çalışmak yorar beyin hücrelerini. Herkesi anlamak, haklı çıkarmaya çalışmak, suçlu bulamamaksa en sevdiğim yanı büyüklüğün. Bedenimin büyümesi, kalbimin büyükleşmesine karşı çıktıkça dahada büyüyerek seviyorum  herşeyi aşk adıyla. Gel gör ki büyümekle yaş almayı karıştırma. Kalırsın yarı yolda. Şimdi bir sepet çilek olsa yenmiyor ki, ağız tadıyla. Kendini bulamayan ebeveynler dolanıyor, ortalıkta. Tonlarca kitap okusalar ne fayda? Çileğin tadı var mı ki kitap sayfalarında? Egonun kokusu, sinmiş vücutlarına. Tonlarca parfüm sıksalarda o koku yakar, burnumun tüm kılcal damarlarını, havai fişek formatında.

  Sonra seslenirim kendime, gülümsemekten vazgeçme diye. Bak hava soğuk diye kuşlar uçmaktan vazgeçer mi hiç?  Hadi şimdi yüreğine kuş kondur,  biraz.  Uç geçmişe, sevgi sözcüğünün anlamını sadece son yıllarda tükendiğini düşünme. Onu yitirenler hep vardı, varolacak. Vur kadehe, bas deklanşöre hayat sadece aşkla bakınca güzel. Çilekse sadece sepette...

  Birazda müziğin sesi gelsin, yetiyor incinen yüreğime. Sen ağlama çocuk, ismin bende. Hani uzaylılar seni gelsin alsın diye dua etmişsin ya odunluğun üzerinde. Uzaylılar almadı ama ben aldım seni kalbimin temiz kalan yüzde doksan sekizine. 

  Nefrete bulaşmayanlara...

  https://www.youtube.com/watch?v=8kQZHYbZkLs