Çilelidir benim ülkemin kadınları

Çilelidir benim ülkemin kadınları. Türkiye’nin neresinde dünyaya gelmiş olursa olsun çilelidir: Kırsal kesimde yaşayanların hayatı genellikle güneşin kavurucu sıcağı altında sabah akşam toprağı çapalamakla geçer. Onların yine de bir şikayetleri yoktur, harcadıkları emek için kendilerine minnettar kalınmasını da istemezler, ama çoğu kez kuru bir teşekkür bile esirgenir onlardan. Üstelik sebze, meyve gibi para karşılığı satılmaları, berdel edilmeleri de memleketimizde öyle az rastlanır şeyler değildir. Ev işleri onların üzerindedir, çocuk bakımı ve tarlada çalışmakta onların üzerinde. Üstüne birde hayvan gibi alınıp satılmaları cabası...Velhasıl kelam Türkiye’de kadın olmak zordur. Sadece köylerde değil koca koca kentlerin orta göbeğinde bile zordur.

Bir kere kadın olarak doğmuşsan, hayata 1-0 yenik başlamışsındır kafadan. Hele birde feodalitenin hala hüküm sürdüğü Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da gelmişsen dünyaya her an töre ve namus bahanesiyle öldürülme ya da intihara zorlanma tehlikesiyle karşı karşıyasın demektir. Tecavüze uğrarsın, sanki senin suçunmuş gibi öldürülürsün, ailenin namusu temizlensin diye. En temel insan haklarından bile yararlanamazsın: Eğitim hakkın engelenir okuyamazsın, çocuk denecek yaştayken belki de daha evvel yüzünü bile görmediğin bir adama karılık yapmaya zorlanırsın. 2007 yılındayız ama hala benzer durumda olan o kadar çok kadınımız, kızımız var ki... Artık töre cinayeti haberlerini, intihar haberlerini, koca dayağından yüzü gözü morarmış kadın fotoğraflarını içeren haberleri bile kanıksamış durumdayız. İstanbul’un orta göbeğinde ağabey kurşunuyla kanlar içindeki bedeni yere serilen kızlarımızın sanki hiç yaşanmamış gibi biten hayatlarının hikayesi bile etkilemiyor artık bizi. Bir iki gün gazetelere, televizyonların ana haber bültenlerine konuk oluyor ve sonra unutulup gidiyor o zavallı yaşamların öyküsü ve geriye soluk bir resim kalıyor.

Ülkemizdeki çileli kadınlarımızı, kızlarımızı düşünürken dünyanın başka yerlerindeki hemcinslerimi de düşünmüyorum sanmayın: Irak’ta işgalci Amerikan askerlerinin tecavüzüne uğrayan kadınları, şeriat kurallarının uygulandığı ülkelerde tecavüze uğrayıp hamile kaldığı için ölüm cezasına çarptırılan kadınları, tüm hayatı savaş meydanlarının ortasında acılar içinde geçmiş kadınları da düşünüyorum bugün ve içim acıyor.Kadın olduğu için şiddete maruz kalan, alınan satılan kadınlarımız; İş yerinde, sokakta hatta sıcak yuvasında tacize ve tecavüze uğrayan, töre yüzünden hayatının baharında kara toprakların altına giren kadınlarımız; bugün hepinizi düşünüyorum ve içim acıyor.

Bugün 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Birleşmiş milletler’in 1977 yılında aldığı karar neticesinde o günden beri tüm dünya da kadınlar günü olarak kutlanıyor. Bu özel günü 8 Martta kutlamamızın nedeni ise; 8. Mart. 1908’de daha insanca yaşam ve çalışma koşulları için grev yapan yüzlerce Newyorklu işçi kadının, çalıştıkları fabrikada çıkan yangın sonucu hayatlarını kaybettikleri gün olmasındandır. Patronları tarafında fabrikaya kilitlenen bu emekçi kadınlar ne yazık ki yangında dışarıya çıkamamışlar ve hayatlarını kaybetmişlerdi.

Tüm dünyada kadınların hala kadın olmaktan kaynaklanan bir çok sorunu var. Ülkemizdeki kadınların sorunları ise saymakla bitmeyecek kadar çok. Kadınlarımızı sadece 8 Martta değil yılın 365 günü anımsayalım ve ezilen kadınlarımızın insanca bir hayat sürmeleri için verilen mücadeleye bizde katılalım.Şiddete maruz kalan kadınlarımız için sığınma evleri açılması konusunda belediyelere ve yetkili kurumlara telkinde bulunalım. Töre cinayetlerinin artık sona ermesi için eğitim seviyesinin yükseltilmesi ve caydırıcı olması açısından bu cinayetlere en ağır cezaların verilmesi konusunda kamuoyu oluşturalım. Ülkemizin çileli kadınlarının da yüzü gülsün artık. Onlarda insanca bir yaşamı tanısınlar ve öldürülme, satılma, tecavüze uğrama korkusu duymadan güne güven içinde uyanabilsinler.

Blog Resim: http://www.viransehir.com/resimler.htm