Çınar elimi öpmeye geldi

Hamile yogası derslerine başladığımda ilk fark ettiğim, aynı anda iki varlığa birden hitap ettiğimdi. Anne adayları ve dünyaya yeni getirecekleri bebekleri.

Derslerde esas amaç, anne adayının “en” safhalarına ulaşmasını sağlamaktır. Yani; en rahat hamilelik dönemi ve doğumu sağlamak, tüm korku ve endişelerden en iyi şekilde arındırmak, fiziksel ağrıları en aza indirgemek vs., vs.

Gerçekten de düzenli olarak yoga derslerine katılan, derslerde tam olarak konsantrasyonu sağlayan tüm öğrencilerde daha rahat ve huzurlu hamilelik dönemi ve sonrası gözlemleniyor.

Güzel olan, tüm bunlarınn bebeğe de yansıması. Daha huzurlu, sakin, uyku düzeni olan, sağlıklı bebekler dünyaya geliyor.

Bazı bebeklerin isimleri en baştan beri belli oluyor. Bazılarınınsa doğum sonrasına bırakılıyor. Elbette anne ve babaların akıllarında isimler oluyor ama yine de tam karar veremiyorlar ve “yüzünü bir görelim, o zaman ismini koyarız” diyorlar.

İsimleri belli olan bebeklere derslerde o isimle hitap ediyorum. Görmediğimiz, dokunmadığımız, ancak varlığını bildiğimiz ve hissettiğimiz için.

Çınar da bu bebeklerden biriydi işte. En baştan beri ismi belliydi. Annesiyle birlikte hamilelik döneminin büyük bir kısmında birlikte yoga yaptık. Son dönemece gelince, öpüşüp, “sağlıklarla birbirlerine kavuşmak dileği ile” uğurladık.

Bir müddet sonra bir haber : “Çınar dünyaya gözlerini açtı”. Ardından ilk doğum resimleri ulaştı. Sonrasında da dün, dünya tatlısı annesiyle birlikte, Çınar elimi öpmeye geldi. Kucağıma aldığım andaki duygularımı tarif etmem imkansız.

 Bebek olmanın tatlılığı, saflığı bir yana, gerçekten de çok özel ve güzel duygular yaşattı bana. Annesi “yoga sayesinde çok sakin ve huzurlu bir bebek Çınar” diyordu. Bunun gerçek olduğuna şahit oldum.

Kucağımda küçücük, sevgi şelalesinin kalp atışları, kocaman gözlerinin maviliğinde eriyordu. Henüz 2 aylık olan bedeni, annesinin karnındayken alışkın olduğu yogayla, bu dünyada da tanıştı. Evet, en küçük öğrencimle birlikte yoga yaptık. Ne büyük bir mutluluk...

Çınar kucağımdayken, ben mi O’na huzur verdim, O mu bana bilemedim. Huzur ve mutluluk aktı,candan cana.

Bu yazım, annesine ve Çınar’a bir mektup oldu. İyi ki geldiniz, bütün iyi dileklerim sizinle.

Son Söz: MAŞALLAH.. MAŞALLAH.. MAŞALLAH..

Çimen Erengezgin