Çirkindeki güzellik

Onu ilk tanıdığımda sanırım ortaokul ikide idim. O tarihlerde rahmetli babamın memuriyeti dolayısıyla Yozgat’ta idik. Bir yaz günü gittiğim “Yüksek Sosyete” isimli filmde gördüm. Film sanırım Grace Kelly’nin son filmiydi. Bu filmi çevirdikten sonra Monaco Prensi Rainer ile evlendi ve prenses oldu. Film bir müzikaldi. O yılların ünlü seslerinden Frank Sinatra ve Bing Crosby de vardı. Bir de küçük caz orkestrası ve trompet çalan çirkin bir zenci… Arada bir Frank Sinatra’ya da şarkılarda eşlik ediyor. İşte ben onu orada tanıdım. Louis Armstrong. O çirkinliği içerisinde bana öylesine sempatik ve sevecen görünmüştü ki… O gün bugündür onun bir eserini duysam pür dikkat dinlerim. Bir ara bir reklam filminde onun bir parçası yer alıyordu. Ne zaman o reklam çıksa sırf onu dinlemek için işi gücü bırakırdım. “What a wonderful world” (Ne harika bir dünya) diyerek adeta yaşamı sevdirmek için yaşamın güzelliklerini sergileyen sözcükler sıralanıyor bir bir… Ve, bu çirkin adamdan güzellikler fışkırıyor… Bakın neler diyor o şarkının bütününde: “Yeşil ağaçları görüyorum, kızıl gülleri de Senin ve benim için açtıklarını Ve düşünüyorum kendi kendime ne harika bir dünya diye. Mavi gökleri görüyorum ve beyaz bulutları Işıkla kutsanmış gün, karanlık kutsal gece Ve düşünüyorum kendi kendime ne harika bir dünya diye. Gökkuşağının renkleri ne güzeller gökyüzünde Ve bir de geçip giden insanların yüzlerinde Nasılsın diyerek el sıkışan dostları görüyorum Gerçekten seni seviyorum diyorlar Ağlayan bebekleri duyuyorum, büyümelerini izliyorum Benim hiç bilmeyeceğim kadar çok şey öğrenecekler Ve düşünüyorum kendi kendime ne harika bir dünya diye Evet, düşünüyorum kendi kendime ne harika bir dünya diye…” Belki siz de onu izleyince ne kadar çirkin adam diyeceksiniz. Ama ardından neler dediklerini anlayınca tıpkı benim gibi siz de çirkinlikteki güzelliği göreceksiniz… 

Gerçekten ne harika bir dünyadayız! Değil mi?