Cızırdıyor dede yadigarı,yüreğim gibi

Kara kalemle çizdim resmini dün gece bir kez daha… Buruşturdum attım bilmem kaçıncı kez… Alışkanlık haline geldi bu bende… Yüzünü unutmamak için çizmek resmini ve unutmak için kaldırıp atmak her seferinde…

“Ağlamadan ayrılık olmaz. Hatıralar uslu durmaz “diyor Tarkan, dededen kalma radyomda.

Hatıralar yakamı bırakmıyor doğru… Cızırdıyor dede yadigârı, yüreğim gibi.

Belki de çatıya saklamalı eski radyolar da, aşklar gibi. Hani o şarkıdaki gibi.

Vazgeçemiyorum ki eskilerimden…

Ara sıra bir eskici geçiyor bizim mahalleden…

“ Eskiler alırıımmm, yeniler veririimmm… Leğennnn, mandall, kova… Eskici geldiii hanımmm.”

Versem bende kalanları Ona… Verebilir mi yitip gidenlerin yerine yenilerini.

Canımı yakan hatıraları alıp da sevgi, anlayış, huzur, mutluluk bahşedebilir mi bana şakacıktan bile olsa.

Koşup açıyorum odamın camını, sarkıyorum yarı belime kadar aşağıya. Kararlıyım bu kez kurtulacağım geçmişte kalan ne varsa. Var gücümle bağırıyorummm… Eskiicciii… Eskiciii…

Duymuyor beni… Sesim çıkmıyor demek ki… Yürüyüp gidiyor gözlerimin önünden, köşeye kıvrılıveriyor…

Çekiliyorum yavaşça pencerenin önünden… Giriyorum içeriye… Baş başayım yine bırakıp gittiklerinle… Hatıralar yaramazlık peşinde… Ceza vermek istiyorum hepsine de, kıyamıyorum.

Cızırdıyor dede yadigârı…

“Ağlamadan ayrılık olmaz. Hatıralar uslu durmaz “

Gözyaşlarım süzülüyor ayrılık rüzgârına kapılıp da… Hep gürültü yapıyor bu hatıralar… Yaramazlık yapıyor.

09.07.2008