Çocuğun iyiliği için kendine bakmak

 Ebeveynlik ile ilgili yaygın olan bir inanış “Çocuklarımız için her türlü fedakarlığı yapmalıyız, önce onların istek ve ihtiyaçları...” der. Çocuk yetiştirmek tabii ki özveri gerektiren bir sorumluluk, bunu herkes bilir. Peki biz fedakarlıklarımızla, kendimize zaman ayıramadığımız, eşimizle sevdiğimiz şeyleri yapamadığımız, tüm zamanımızı çocuklarımızın taleplerine göre ayarladığımız halimizle ne kadar keyifli ve mutluyuz? Eğer genel olarak sıkılıyorsak çocuğumuz bunu hisseder mi hissetmez mi? “Tamam yavrum” diye cansız konuşan anne babalar, keyifsizliğinden dolayı çocuklara bağırıp çağırmalar, herşeyin verilmesine alıştırılmış tatminsiz çocuklar yada sessiz evler, mikroskop altına alınan çocuklar...

Burada kendi ve çocuğunun mutluluğu için kendine bakmak ve zaman ayırmak kavramından bahsedebiliriz. Mutlu ve keyifli anne babaların yanındaki çocuklar bunu çok iyi hissederler. Zamanın tümünü beraber ve kalitesiz geçirmektense yarısını beraber ama kaliteli geçirmek çok daha iyidir. Yani çocukların iyiliği için onlardan ayrı zaman geçirmek konusu irdelenmeli. Gelenekçi toplumlarda anneden hep fedakarlık yapması beklenir, günümüzde bunu çocukları daha mutlu etmediği artık biliniyor. Dolayısıyla size sorulduğunda, çocuğun mutluluğu için eşimle sinemaya gidiyoruz dediğinizde bu bilimsel olarak doğru ve toplumun bunu artık rahatça ifade edebilmesi gerekir.

Bir insan insani ve cinsiyeti ile ilgili ihtiyaçları yeterli düzeyde karşılayamadığı taktirde verimli bir anne baba olamaz. Diğer bir değişle biz kimiz sorusuna cevaben öncelikle kendi ihtiyaçları olan insanız, erkeğiz, kadınız. Kendimizin hakkını yeterince veremeden mutlu olan ve mutlu çocuklar yetiştiren bir anne baba olmamız zor.

Özetle “Çocuklar beraber oldukları insanların mutlu olup olmadıklarını çok iyi hissettikleri ve bu da kendi mutluluklarını etkilediği için anne ve babaların kendi özel ihtiyaçlarına yeterince önem vermeleri ve aşırı fedakarlıktan kaçınmaları gerekir” Bu temel prensibi bilmeden, ne kadar çok titizlik ve fedakarlık gösterilirse gösterilsin, diğer prensipler ne kadar doğru uygulanırsa uygulansın, çocuklara mutlu bir atmosfer sağlanamayabilir. Hatta birçok durumda, üzüntü, sıkıntı gibi doğal duygularını çocuktan gizleyen anne baba, istemeden çocuğa duygularını bastırmayı ve kendine saklamayı öğretmiş olur.

Diyelim ki bunu şimdi daha iyi anladık, peki uygulamada nasıl olacak? Bahaneler bitmez, “Ama gerçekten zaman yok, para yok, yer yok, çocuğum ilgisiz duramıyor, çok ağlıyor vs. Bir dakika!.... İnsan hayatında değişiklik yapacak kararları, çözümleri sakin bir ortamda, sakin kafayla düşünmeli. Şeçenekler her zaman sanıldığından çok daha fazladır. Mesela çocuklar uyuduktan sonra bir duş alınıp, televizyon kapatılırsa veya sabah daha erken kalkılıp zinde hissederek daha çok çözüm aranabilir, birkaç çözüm bir araya getirililerek, zamanlama iyi ayarlanarak, küçük bir ek bütçe ayrılarak sevilen bir uğraş bulunabilir, eşle daha keyifli zamanlar yaşanabilir...