Çocuğuna şaplak atanlardan mısın?

Uzun zamandır severek takip ettiğim yabancı bir blog var. Blog sahibi Kristin, 20'li yaşların ortalarında genç bir kadın. Tinsley isminde henüz 5 aylık çok tatlı bir kızı ve Matt isminde çok sevdiği bir kocası var. Blogunda çoğunlukla bebeği ile birlikte günlük yaşantılarını anlatıyor.

Kristin 20 Ekim’de oldukça tartışmaya açık bir yazı yazmış. Yazı, “ebeveyn olmadan önce çocuk yetiştirmekle ilgili ne düşündüğü ve anne olduktan sonra bunun nasıl değiştiği” ile ilgili. Genel olarak yazıdaki fikirlerin çoğuna katılıyorum. Ancak yazının sonlarına doğru şöyle bir ifade var: “Matt de, ben de çocuklarını şaplak ile (döverek) terbiye eden ailelerden geliyoruz. Bu yüzden emin olun:  Biz de çocuğumuza şaplak atacağız.*” diyor Kristin. Yazının tamamını okunmadan, içinden cımbızla seçilen bu cümle havada kalabilir. Bu nedenle, Kristin’in yazısını sizin için Türkçe’ye çevirdim. Önce aşağıda verdiğim orijinal yazıyı okuyun, sonra da tartışalım…

Kristin’in Yazısı
 

Oh, Bunu Asla Yapmam!

Bazen bebek sahibi olmadan önceki günlerimi düşünüyorum ve kendime “Kristin, senin hiçbirşeyden haberin yokmuş” diyorum.

Pek çoğumuz bu aşamadan geçti, değil mi? Çocuğumuzu nasıl yetiştireceğimiz ile ilgili sabit fikirlerimizden bahsediyorum. Evet, ben de pekçok kere restaurantlarda ağlayan  bebeklere ve uçaklarda yaygarayı basan çocuklara kaşlarımı çatarak baktım. “Çocuğumu asla 20.00'dan sonra dışarıda tutmayacağım. Bunlar ne biçim ebeveyn!” derdim. Ya da “Bu yaptığı asla benim çocuğumun yanına kar kalamaz.” veya “Bunlar çocuklarını nasıl kontrol edeceklerini bilmiyorlar” derdim.

Bu fikirlerden ne zaman vazgeçtim. Bilmiyorum. Bu yazı benim “Opps! (O cümleleri söylerken) sadece şaka yapıyordum” konulu yazım olacak. Tinsley şu anda sadece 5 aylık. Ancak, daha şimdiden, ne kadar yanlış olduğumu görebiliyorum. Neden mi:

HEPİMİZ BU DÖNEMLERİ ATLATMAYA ÇALIŞIYORUZ

Hiçkimse çocuğunun deli gibi çığlık atmasını istemez.
Kimse sürekli mızmız bir çocukla uğraşmak istemez.
Kimse çocuğunun kendini utandırmasını istemez.
Herkes mükemmel bir çocuğu olmasını umut eder.
Fakat gerçek şudur: Mükemmel çocuk diye birşey yoktur.

Hepimiz çocuklarımız için en iyi kararları vermeye çalışmıyor muyuz? Belki bazılarınız aşı olmayı savunuyor. Bazıları ise olmamayı. Bazılarınız çocuğuna evde eğitim vermeyi tercih ediyor. Bazılarınız ise yuvaya gönderiyor. Bazılarınız bebeğini sürekli kucağında taşıyor. Veya hazır mama veriyor. Ya da anne sütü ile besliyor. Belki Advil yerine Tylenol tercih ediyorsunuz. Veya katı gıdalara 6. ay yerine 4. ayda geçiyorsunuz.

Konu ebeveyn olmaya geldiği zaman, verilecek 1 milyon tane karar var.  İnanıyorum ki ebeveynlerin çoğu, çocukları için en iyisi ne ise onu yapmaya çalışıyor… Fakat kendi fikirlerine göre en iyisi.  Ve o aileden biri olmadığınız sürece, hiç sesinizi çıkarmayın. Seçim yapmanın güzelliği budur…

Ben her zaman “bebeğim asla televizyon önünde büyümeyecek” dedim.  Şu anda Tinsley bütün gün TV izlemese de, BabyFaith isimli dvd’yi izlediği 30 dakikayı dört gözle bekliyorum. Yani ben tükürdüğümü yalıyorum: DVD’ler harikaymış. İsterseniz beni  mahkemeye verin.

Ancak bazı şeyler var ki onları ASLA yapmayacağıma emin olabilirsiniz:

Biberonuna Mountain Dew koymak (kola gibi gazlı bir içecek)
Onun sokakta bizim gözetimimiz olmadan oynamasına izin vermek
Kötü bir hareket yaptığında cezasız kalması
Matt de, ben de çocuklarını şaplak ile (döverek) terbiye eden ailelerden geliyoruz. Bu yüzden emin olun: BİZ DE ÇOCUĞUMUZA ŞAPLAK ATACAĞIZ. Bu konuda benimle aynı fikirde olmayabilirsiniz. Bence sakıncası yok! Hepimizin bazı hareketleri yapmak için geçerli nedenleri var. Ben, benim için neyin işe yaradığını biliyorum ve sizin için de aynısı geçerli.

Henüz bebek sahibi olmayanlara gelince… Biraz bekleyin. Siz de zamanı geldiğinde gerçeği görecek ve sonunda anlayacaksınız. Benim konuyu tamamen anlamam için bebek sahibi olmam gerekti. Bu arada, LÜTFEN bana çocuk  yetiştirme ya da bebekler için en iyisinin ne olduğu hakkında öğüt vermeye kalkmayın. Çünkü gerçekten ne konuştuğunuz hakkında bir fikriniz yok. Ve ebeveyn olan kişiler zaten sizi dinlemiyor.

Herkese duyurulur: Ebeveynleri rahat bırakın. Birbirinizi destekleyin. Birbirinize kulak verin. Birbirinizi eğitin. Fakat en önemlisi: GÜVENİN. Şunu bilin ki hiç kimse bir çocuğu ebeveyninden fazla sevemez.

Tinsley ile beraber uçağa binerek ülkeyi bir uçtan diğer uca geçeceğimiz gün geldiğinde, Tinsley tüm yolculuk boyunca deli gibi haykırırken, ben, 14D numaralı koltukta oturan, toy ve herşeyi bilen Kristin’e bakıp, “Sen bir moronsun” diyeceğim.

Yorumlar
 

Yazıya bugün itibarıyla 96 tane yorum gelmiş. Bunlar arasından seçtiklerim:

Yorum 1
 

- Çocuğa vurmak potansiyel olarak ona  zarar verecektir, bunun yanısıra, terbiye vermenin ÇOK DAHA ETKİLİ başka yolları var.

Kristin’in Yorum 1'e Yanıtı
 

- Biliyorum ki şaplak ile terbiye bende ve kocam Matt’de işe yaradı. Şaplak, aynı zamanda benim kaynımın ailesinde de işe yaradı. Onların biri 6, diğeri 9 yaşında 2 oğlu var. O kadar terbiyeli çocuklar ki…
- Bence şaplak  ölçülü bir şekilde kullanılmalı. Yani çocuklara “şimdi şaplak geliyor” dediğinizde cidden kötü birşey yaptıklarını bilmeliler. Bence ceza olarak odanın köşesinde göndermek daha küçük hatalar içindir. Fakat bazı zamanlar, çocuklar gerçekten hatalı birşey yaptıklarını bilmeliler. Bu durumlarda odanın köşesine göndermek işe yaramaz.
- Şaplak (tören gibi)özel bir biçimde yapılmalıdır. Rastgele yapılan birşey olmamalıdır. Eğer doğru şekilde yapılırsa çocuklar bundan kaçınmak için elinden geleni yapacaktır. Bunu yeğenlerimde bizzat gördüm.
—————————————–
Yorum 2

- Bazı araştırmalar gösteriyor ki “Çocuğa vurmak kısa vadede hatalı davranışı durdurabilir. Ancak hatalı hareketin uzun vadede tamamen kaybolmasını sağlamaz.”
- Ebeveynlerin düşünmesi gereken şey “Çocuğunuzun sizden korktuğu için mi terbiyeli davranmasını istersiniz, yoksa, size saygı duyduğu için mi?” Her iki yöntem de hatalı davranışı durdurabilir. Fakat ebeveynden korkan çocuk o hareketi bir daha yaparken yakalanmamaya çalışırken, ebeveynine saygı duyan çocuk hareket etmeden önce muhtemelen 2 defa düşünecektir.
- Şunu kafam almıyor. Siz çocuğunuza “başkalarına karşı şiddet kötü bir şeydir” diye öğretirken, “ebeveynlerin vurması kabul edilebilir” diyerek kafasını karıştırıyorsunuz.

Kristin’in Yorum 2'ye Yanıtı
 

Bence popoya şaplak atmakla dövmek arasında fark var. Öncelikle çocuk, şaplağın ne olduğunu ve neden şaplak yediğini anlayacak kadar büyük olmalı. Ayrıca şaplak önemli suçlar için vurulmalı. “Anne ve babası öyle yaptığı için” diğer çocuklara vuran çocuklar, evlerinde uygun bir şekilde şaplak yememiş olan çocuklardır.
—————————————–
Yorum 3
- Şaplak atmanın agresif hareketleri ve düşünmeden hareket etmeyi artırdığı, otoriteyi temsil eden kişilere karşı kızgınlık yarattığı, kendine güveni azalttığı, vs. gösteren pek çok araştırma var.
- Bence fiziksel olmayan disiplin yollarını bulmak daha çok efor, sabır ve yaratıcılık istiyor.

Kristin’in Yorum 3'e Yanıtı
Bence şaplak tartışmalı bir konu, çünkü, bu oldukça subjektif. Herkes farklı bir şekilde şaplak atar. Bence şaplağın şiddet içermeyen bir türü var. Benim ebeveynlerim de bana bunu uyguladı.
—————————————–
Yorum 4
- Ben de şaplak yedim ve bu, büyürken beni olumsuz olarak etkiledi… 6 yaşında iken şöyle düşündüğümü hatırlıyorum “Neden ebeveynlerim benim canımı acıtmaya çalışıyor… Ne yaparsam yapayım, fiziksel bir acıyı hak ediyor muyum?”
- Blogunu severek okuyorum Kristin. Ancak, bir disiplin yöntemi olsa bile, çocuğuna acı vermekten dolayı gurur duymak çok eski kafalılık ve üzüntü verici.

Kristin’in Yorum 4'e Yanıtı
 

- Şaplak atmaktan gurur duyduğumu nerede söyledim??? Tam tersi. Tinsley’e şaplak atmak onu incittiğinden daha fazla beni incitecek. Bunu düşünmekten bile nefret ediyorum. Fakat bazen gerekli olacağını biliyorum. Ebeveyn olarak görevim çocuğuma disiplin vermek ve hatalarını düzeltmek. Ben çocuğumun en iyi arkadaşı olmaya çalışmıyorum. Ben onun annesiyim.
- Yorumunuzdan anlaşılıyor ki, çocukken siz yapılan şeylerden dolayı hala acı çekiyorsunuz. Şaplak konusundaki yazımın bu duyguları hatırlatmasından dolayı üzgünüm. Sizin ailenizin şaplak yöntemi, belli ki benim yetiştirilişimden farklı. Ailemin beni istismar ettiğini düşünmüyorum veya onlara kızgın değilim. Aslında, yaptığım hataların yanımda kar kalmasındansa, onların bana ceza vermesinden dolayı ebeveynlerime minnettarım.
- Şaplak şiddet değildir. Şiddet çürüklere, izlere ve kana yol açar. Popoya atılan birkaç şaplağın acısı bir dakikadan kısa sürer. Fakat çocuğa mesajı verir: BUNU

BİR DAHA YAPMA.

- Ben ebeveynlerimden sağlıklı bir şekilde korktum. Ben onları sevdim ve onların da beni sevdiğimi bildim. Şimdi, “onların bana ceza vermesinin, aslında beni sevdikleri anlamına geldiğini” daha iyi biliyorum.
- Her çocuk disipline karşı farklı tepki verir. Belki sizin ebeveynleriniz şaplak atmaya karşı hassas olduğunuzu anlayıp, başka bir ceza yöntemi seçmeliydi. Bunu yapmadıkları için üzgünüm.
—————————————–
Yorum 5

- Şaplağa karşı olan bazı kişiler büyürken hiç şaplak yemediklerini söylemiş. Güzel, hepiniz bunun için altın yıldız ya da madalya almalısınız.Eğer büyürken hiç şaplak yemediyseniz, şaplak ile ilgili konular hakkında en az bilgi sahibi olan kişi sizsiniz. Medya ve toplum tarafından beslenen tecrübesiz görüşlerinizi kendinize saklayın. Şaplak o kadar dehşet verici bir şey değildir. Şaplak ebeveynlerin kontrolden çıkarak çocuğu dövmesi değildir. Çocukken, babam bana şaplak attığında, neden attığını açıklar ve sonra beni kucaklar ve sevdiğini söylerdi.
- Ben dünyayı keşfeder ve gelişirkenö şaplak yemeyen, ancak hataları için köşeye gönderilen çocuklar orada kaç dakika geçiriyordu? Şaplak birkaç saniye sürer, köşeye gönderilme ise ondan çok daha fazla sürer. Belki sizin ebeveynleriniz terbiye verirken sayı saymayı tercih ediyordu. “Susy, cam temizleyiciyi bebeğin suratına sıkma! Bir…iki…üç.. (oohh ! Beşe geldiğinizde çocuk durmazsa ne yapacaksınız? Altı mı diyeceksiniz?)
- Şaplağın özgüven ve özsaygıya zarar verdiğini kim demiş? Allaha şükür ki ebeveynlerim bana şaplak attı. Çünkü benim ne özgüvenim eksik ne de özsaygım. O şaplaklar bana kendime hakim olmayı öğretmeseydi, ne kadar şımarık olabileceğimi düşünemiyorum bile.
- Kristin’in Tinsley’e basit şeyler için şaplak atacağına inanmıyorum. Mesela “Çöp tenekesini dışarıda mı bıraktın? Şaaap!” Kristin şaplağı uygun yer ve zaman geldiğinde kullanmak için bekletir. Ve eminim ki ileri düşünceli şaplak karşıtları böyle bir seçenek olmasından hoşlanacaktır, değil mi?
- Şaplağın zararlı olduğunu söyleyen yorumlardan çoğu terapistler (psikologlar) tarafından yapılmış, onlar gerçekten bu konunun uzmanı olmalı. Fakat çocukların özgüveni ve özsaygısı için zararlı olan başka bir şey nedir biliyor musunuz? TERAPİ

Siz Ne Düşünüyorsunuz?
 

Orijinal yazı ve gelen yorumlardan bazıları böyle. Genel olarak yorumlarda iki grup oluşmuş. Kristin’in çocuk terbiyesinde şaplağın kullanımı konusundaki görüşlerine karşı olanlar ve Kristin’in yanında olanlar.

Pekiyi siz bu konuda ne düşünüyorsunuz? Merak ettiklerim konular aşağıdakiler. Dilerseniz hepsini ya da bazılarını yanıtlayabilirsiniz.

Çocuğunuz var mı? Kaç yaş(lar)ında?
Siz çocuğunuzun yapmasını istemediğiniz şeyler için şaplağı bir terbiye yöntemi olarak kullandınız mı? / kullanıyor musunuz? / kullanacak mısınız?
Çocukların terbiyesinde şaplak sizce etkili bir yöntem mi? Etkili ise neden? Etkili değilse, söz dinlemeyen çocuğu terbiye etmek için ne yapmalı?
Şaplağın uygulanacak fiziksel güç ve nerelere uygulanabileceği konularında bir ölçüsü var mı? Varsa nedir? Şaplağın şiddet içermeden yapılabileceğine inanıyor musunuz?
Şaplağın özel bir törenle uygulanması gerektiğine katılıyor musunuz? Örneğin önce nedenini açıklamak, sonra şaplağı atmak, sonra çocuğu kucaklamak gibi…
Şaplak sizce çocuklarda psikolojik bir iz bırakır mı? Özgüveni sarsar, agresif hareketleri ve düşünmeden hareket etmeyi artırır, otoriteyi temsil eden kişilere karşı kızgınlık yaratır mı?
Hayatında hiç şaplak yemeden büyümüş kişiler şımarık mı olur?
————————————
* Kristin bu yazıda “spank” sözcüğünü kullanmış. Bu söz kimi zaman “popoya şaplak atmak” kimi zaman da dövmek anlamında kullanılır

http://www.bebekveben.com/