Çocuk çok mu karanlık bu şehir?

Bu karanlık neyin nesi böyle şehirde!?
Ağustostan yeni çımış kent eylül, öyle hemen abanma sabah sabah tüm karanlığınla üstüne, bekle, biraz bekle ki alışsın sana.
Eylülün bir alışma alıştırma derdi yok mudur?
Evin içini geçtik, tamam evin içi aydınlık, ama bu sokağa, sokaklara ne demeli, zifiri karanlık günün ilk saatlerinde; ama eylül ayıp oluyor siteye!
Bu trendeki acı neyin nesi böyle şehir?
Git gidiyorsun, gidemiyor ya da gidiyor ama varacağı noktaya varamıyor!
Yanındaki çocuk, iyice yaşlandı abi, dedi, tren, bu yaştan sonra ondan fazlasını beklemek haksızlık. Kent de başıyla onaylıyordu çocuğu.
Peki vapurun hali ne olacak çocuk?
O da çok yaşlandı, dedi çocuk, ama onun denizi var, martıları, onlar kurtarıyor yine de vapuru.
Şehir, vapur kıymet bilirdir, dedi.
Trenin içi de karanlık deme lütfen, vapurun içi de, otobüsün içi de, senin için de karanlık deme lütfen; ayıp oluyor bak insana!
Dönüp dolaşıp geliyoruz yine eylülün kapısına!
Kapının önünde ne çok bekleyen var!
Asıl, dedi çocuk, asıl kalabalık içeride, sen biliyor musun içeride ne çok eylül var, eylüller ne çoklar, çok çok kalabalıklarla şehir şehir dertleşen.
Çok mu karanlık geliyor sana şehir, dedi çocuk;
gerçekten?!


Senin bu şehirde bir ait olamama derdin mi var ya da kentin sende veya çocuğun; kalabalıkları attık bir kenara, bıraktık treni, vapuru, otobüsü; haydi dök içini yalnız, yalnız bize!


Şehir
kabul ediyorum
dedi
-çocuğa göz mü
kırptı ne
gördün göremedin-
bu sıralar
çok karanlığım.

Tren yaşlandım
dedi farkındayım
ama yine de
canım hep
gitmek istiyor.

Vapur bak
dedi deniz de
yaşlı lakin
hiç ses ediyor mu
ki ben
mızmızlanayım.

Sen çocuk dedin
çocuk çocuk çocuk
hep çocuk dedin sen.

Çocuk!