Çocuk değilim artık

40 yaşına geldim, hala annemle uğraşıyorum. Anne ve babaların derdi ne? Hala anlayabilmiş değilim. Sanki tek görevleri müdahale etmek gibi…Varlıklarının kanıtı bu sanki... Müdahale edince anne ve aba olduklarını hissediyorlar galiba ama onsekizinden sonra müdahale etmenin kanunlarda bile yerinin olmadığını bilmiyorlar sanırım; yada işlerine gelmiyor. 

Her şeyi değişen toplumumuzda bir tek bu düzen değişemedi…Onsekizinden sonra her bireyin akıl ve ruhsal sağlığı için tek başına yaşamasının gerekliliği... Annem dini bütün biri… Elhamdürillah bende öleyim ama o yetmiş yaşında ben kırk… Bu yaşta her şeyden elimi eteğimi çekip oturmam bekleniyor. Oysa bu yaşta da istediğimi giyemedikten, istediğim yere gidip istediğim gibi yaşayamadıktan sonra ne zaman yapacağım istediklerimi… Kaldı ki bunca yıl onları üzmemek adına her şeyi sineye çektim…Yanlış olduğunu bildiğim halde…Çektim de ne oldu? Heba olmuş gençliğim…Buradan tüm anne ve babalara sesleniyorum..Çocuklarınıza eziyet etmeyin…Ben seni düşünüyorum…Ben senin iyiliğin için…diye başlayan saçma sapan cümleler kurmayın…Karşındakini düşünmek ona engeller koyarak olmaz…Sürekli bozuk plak gibi aynı şeyleri tekrarlayarak hiç olmaz…bu gibi durumda karşınızdaki tamamen kapar kendini, sizi hiç duymaz…Boşa yorarsınız kendinizi….İyiliğini düşünüyorsanız çocuklarınızın, az ve öz anlatın derdinizi…Bir kere…Onların kendi hayatlarını özgürce yaşamalarına izin verin…Bırakın düşsünler. Siz kalkarken yardım edin…. 

Başkaları ne der diye hayatı zehir etmeyin. Bırakın başkaları diyeceğini desin…Size biri bir şey söylediğinde anne baba olarak gerekeni söyleyin kapatın ağızlarını … Bir daha açmaya cesaret edemesinler… Çocuklarınızı dinleyin…Söylediklerini duyun…Yada söylemeye çalıştıklarını…Asla onlara yapamazsın, edemezsin.beceremezsin demeyin…Çünkü derseniz gerçekten yapamazlar… Bırakın bu hayatta sadece kendileri için yaşasınlar…Onu bunu mutlu, memnun etmek adına zaten kısa olan olan ömürlerini yaşamadan heba etmesinler…Lütfen artık durup düşünün.