Çocuk İnsan

Bir şeyin ötesine geçmek; bir tür üzerinden atlamak değil midir diğer şeyler birçokluğunun?!.. Biz'den bahsederken herhangi bir konuda, siz'i yadsımak zorunda kalmak, en kötüsü de bunu farketmeden yapmak!..  

Varoluşu kendiyle sınırlandırdı ezel ebet insan yetişkini. Aynada yalnız kendi aksini gördü. Oysa aksi kendine benzeyenlerin arasında en az benzeyendi. Hatta zıttıydı fizik kanunlarınca!.. Yanında, tamda en çocuk yanında; mahalle takımında, aynı kaleye koştuğu göçmen çocuktu aslında onun gerçek eşdeğeri. Fakat unuttu bunu... Unutayazdı zamanla; yolların ayırdığı... 

Yıllarca bir yanlışa tutunduğunu kabul etmek istemez insanoğlu. İnkara çok meyillidir tabiatı. Dünya denen yuvarlağın dönüşüne kendince anlamlı, değişmez nedenler yükler. Doğrular doğurur ama ölümsüz adleder her birini. Kaskatı mumyalardır doğruları oysa; seslenir duymazlar, suskun ve soğuktur dudakları hep! 

Aralarından irili ufaklı koyu gri çakıl taşları çıkan sarılı kahverengili kum yığınını suyla çamur edip, kovalara doldurup sonra o kovaları yere ters kapaklayıp en dikkatli şekilde kovayı kumdan ayırırken; aslında bütün bu evrenin sımsıcakken soğumuş büyük yağmurlarda boğulmuş, acıyı bilen dev bir kayanın sert esen rüzgara teslimiyle birbirinden kopmak zoruna kalan taş ve kum tanelerinden oluştuğunun ayırdındadır çocuk insan!.. Bu aydın çocuk büyüdüğünde bu ayrık bu ayrımcı hali nasıl alır? Bunu akıl nasıl alır!? Bilmemekle birlikte utanıyorum suratsız renksiz unutkanlığımdan!..