Çocuk kalın ya da çocuk yapın

Çocuklar, insanın en doğal halidir; ama masum değil. Öğrenmemiş bilinçsiz zekasıyla bir ayna gibidir, ona nasıl bakarsanız onun da size aynı bakacağı bir ayna. Kaç adım giderseniz o kadar adım yaklaşır size, yani her davranışınızın tam karşılığını verir, taklit eder. Bencildir, utanma duygusu yoktur, davranışları da düşünceleri de hoyratçadır. Başkalarının ne düşüneceğini önemsemez. Duyguları, düşünceleri, davranışları en sansürsüz haldedir; çünkü sansürlemeyi ve daha birçok değer yargısını öğrenmemiştir henüz. Bakmaması gereken şeylere gözlerini dikip uzun uzun bakar. Aklına geleni hem söyler hem yapar, sonucunu düşünmeden. Cesaretlidir, korkuyu bilmez. Biz yetişkinler çocukların en çok hayata karşı rahatlıklarını severiz, doğallıklarını, yaratıcılıklarını, cesaretlerini; çünkü bizde kalmayan ya da azalan duygulardır bu saydıklarım. Çocukla, içindeki sönmekte olan ateşi yeniden alevlendirir ebeveynler. Sanırım en çok bunun için çocuk sahibi olmak isterler; ama yine de en sevdiğimiz bu doğallıklarından uzaklaştırıp, nasıl rol yapacaklarını öğretiriz onlara. Kendilerinden uzaklaştırıp kendimize benzetiriz, amacımız da dünyaya uyumlarını sağlamaktır. Olmayan varlıklarla korkuturuz onları, başka çocuklarla kıyaslayarak cesaretlerini kırarız, sonunda da hastalıklı bir nesil çıkarırız ortaya. Halbuki onların gözüyle bakabilsek dünyaya, belki de herşey çok daha kolay olurdu. Dümdüz işleyen mantıklarıyla sorunlar sorun olmaktan çıkardı. İşleri daima karışıklaştıran biz yetişkinlere, sadeleşmiş sorunlar kalırdı çözümlemesi kolay. Çocuk gözüyle bakamıyorsanız eğer, çocuk sahibi olmanızı öneririm; çünkü o size kendi gözüyle bakmayı öğretecektir eninde sonunda. Sevgiyle Kalın