Çocuk yetiştirmek ıskalamaya gelmez

Çocuk yetiştirmek; dünyanın en zor mesleklerinden biridir. Evet, bu da tek başına bir meslektir ve asla hafife alınmamalıdır. Eğer çocuğunu ve onun geleceğini önemseyen bir ebeveynden söz ediyorsak; böyle ebeveynlerin çoğu, çocuğunu yetiştirirken en çok eğitim konusuna takılırlar. Haklı olarak çocukları en iyi eğitimi alsın ve bu sayede de en iyi yerlere gelsin isterler. Hele günümüzde SBS, ÖSYM gibi çocukları yarış atı haline getiren ve sürekli olarak en iyi, en yüksek puanları almaya zorlayan bir sistem söz konusuysa; bu sistemden ilk nasibini alanlar ebeveynler olur. İlk olarak anne - babalar bu sisteme uymanın gerekliliklerini öğrenirler ve sonra da bunu çocuklarına aşılamak için kolları sıvarlar. Çocuklarını gelecekte girecekleri sınavlar için hazırlarken; tek bir puanın bile rakiplerine fark atacağı gerçeğini çocuklarına her daim hatırlatırlar.

Bu stresin yükü; çocuklar için tahmin edilenden çok daha fazla hırpalayıcı olur. Hem okul ve okuldaki derslerine koştururlarken, bir yandan da evde ve / veya dershanelerde gelecek sınavlar için kendilerini paralarlar. Bu hengâme arasında aslında hangi çocuğun neye yeteneği var, gelecekte hangi bölümü okursa daha mutlu olur gibi aslında o çocuğu direk olarak etkileyen gerçekler konusunda durup düşünmeye vakit bile bulunamaz. Bulunsa bile kazanılması gereken sınavlar her zaman daha öncelikli olur. Maalesef ki eğitim sistemimiz baştan aşağıya hatalıdır ve eğitimin bütün basamaklarında düzeltilmesi gereken çok fazla mesele vardır. Çocukların hem bugünü hem de geleceği için, hem fiziksel hem de ruh sağlığı için bu düzenlemelerin yapılması ve onları yarış atı haline getirmeden eğitmenin yolları aranıp bulunması gerekmektedir.

Tam da bu noktadan hareketle aslında ben başka bir şeyden bahsetmek istiyorum. Çocuklarımızı büyütürken, eğitimleri, girecekleri sınavlar ve alacakları puanlar ile ilgili olarak o kadar zaman ve enerji harcıyoruz ki; onlar için önemli olan pek çok şeyi ıskalayabiliyoruz. Onlara vicdan, merhamet ve sağduyu sahibi bireyler olmayı ne kadar öğretebiliyoruz? Onlarla her gün 15 dakika bile olsa oturup sohbet edebiliyor muyuz? Kitap okuma alışkanlığı kazanmaları için, onlarla birlikte kitap okuma seansları düzenliyor muyuz? Birlikte film izleyebiliyor muyuz? Onları tiyatroya götürüyor muyuz? Onlara hayvan sevgisi aşılıyor muyuz? Bir çocuğun; sadece eğitim konusundaki eksiklerini tamamlamaya çalışma ve akademik anlamda başarılı olmasını sağlama gayreti;  tek başına yeterli bir çaba mıdır? Kesinlikle değildir. Çünkü onları bilgi deposu haline getirmenin tek başına bir anlamı yoktur. Onları geleceğe bir birey olarak hazırladığımızı çoğu zaman unutuyoruz. Oysa ki çocuklarımızın; gelecekte özgüven sahibi, kendine özgü bir kişiliği olan, paylaşmanın değerini bilen, çevresine karşı duyarlı, sağ duyulu ve vicdan sahibi olan, okumayı sadece ders kitaplarından ibaret görmeyen, olaylara ön yargıları olmaksızın farklı açılardan bakabilen bireyler olmasını istiyorsak; onlar için bu açılardan da çabalamamız gerekmektedir. 

İstisnalar haricinde bütün anne - babalar çocuklarını çok severler ama bu sevgiyi çocuklarına gösterme noktasında yaşanan sıkıntılar, çocuklarında ciddi problemlerin ortaya çıkmasına neden olur. Bu nedenle mutlaka bilinmesi gerekir ki çocukların; anne - babalarıyla ilgili gelecekte hatırlayacağı en değerli anılar, onlarla geçirdikleri vakitlerdir, yaptıkları paylaşımlardır. Hiçbir çocuk; kaç saat ders çalıştığını ve ona kaç soru çözdürdüğümüzü unutulmaz anılar hanesine eklemezken, onunla gittiğimiz bir filmi, oynadığımız oyunları, birlikte okuduğumuz kitapları, birlikte gittiğimiz parkları, sergileri, tiyatroları, vb. asla unutmayacak ve en değerli anıları olarak ölene dek hatırlayacaktır.

Akademik başarı tek başına anlamsızdır. Sevginin ve paylaşımın eksikliği; bir çocuk için onarılamaz türden bir hasardır ve bu nedenle de asla es geçilmemelidir. Çünkü aksi halde: "Bu çocuk neden böyle vurdum duymaz ve asosyal oldu? Neden bizimle hiçbir şeyini paylaşmıyor? Odasına giriyor ve bir daha çıkmıyor. İyice içine kapandı." Ya da: "Çok saldırgan oldu, sürekli öfke dolu.. Okuldaki arkadaşları ile de sürekli dalaşıyormuş. Neyi eksik yaptık? Halbuki her şeyi, her türlü imkânı önüne serdik. Neden böyle oldu bu çocuk?" diyen anne - babalar kervanına katılmanız kaçınılmaz olacaktır.

Böyle olmaması için çocuğunuzu mutlaka dinleyin ve onun ihtiyaçlarına kulak vermeyi ihmal etmeyin. Çocuğunuzun hobiler edinmesine de mutlaka olanak sağlayın. Resim, müzik, dans, vb. alanda yetenekleri olduğunu fark ettiğinizde; çocuğunuzu o yönde de cesaretlendirmek yapabileceğiniz en güzel ve en doğru manevralardan biri olacaktır. Ayrıca çocuğunuza; küçük yaşlarından itibaren spor alışkanlığı kazandırmanız da çok önemlidir. Onun da ilgi duyduğu ya da duyabileceği bir spor koluna yazılması; onun için çok faydalı bir hareket olacaktır. Akademik eğitim çocuklar için sadece geçilmesi gereken sınav kâğıtlarından ibarettir. Oysa ki bu saymış olduğum maddeler onun hayata gerçek anlamda katılımını sağlayacağı gibi, onun pek çok konuda kendi fikirlerinin oluşmasına kapı açacak ve aynı zamanda okulun, derslerin ve sınavların neden olduğu gerilim ve stresi boşaltmalarını da sağlayacak yegâne alanlar olacaktır.  

Gelecekte çocuğunuzun: "Anne - babamın çabaları sayesinde doktor oldum, ama beni sevmeyi ıskaladıkları için de mutsuz ve yalnız biri oldum!" demesini ya da böyle düşünmesini istemiyorsanız, şu anda yetiştirmekte olduğunuz çocuğunuz için asla: "Vaktim yok!" demeyin, o vakti özellikle ayarlayın. Çalışan anne - babalar iseniz; hafta sonunuzun 1 - 2 saatini bile çocuğunuza ayırmanız yeterli ve de çok değerli olacaktır. Çocuğunuzun zevklerine saygı gösterip, onunla özellikle onun yapmayı istediği ve sevdiği şeyleri yapmaya gayret edin. Hiçbir ilginiz olmasa da onun sevdiği bir filmi onunla birlikte izleyin, onun sevdiği bir oyunu onunla birlikte oynayın. Siz ona bir şeyler öğretirken, onun da size bir şeyler öğretmesine izin verin. Böylelikle çocuğunuzun sadece akademik başarısına değil; aynı zamanda onun zihinsel, ruhsal ve sosyal gelişimlerinin sağlıklı olmasına da en büyük katkıyı sağlamış olacaksınız. Bütün bunların çocuğunuzda karşılık bulmuş halini gelecekte göreceğinizden emin olabilirsiniz. Onları her anlamda sağlıklı bireyler olarak topluma kazandırdığınızı görmek; sizin için tarifi imkânsız bir mutluluk ve gurur kaynağı olacaktır.    

Özetle çocuklarımıza önce insan olmayı, sevmeyi, paylaşmayı, iç görüyü, çevresine karşı duyarlı olmayı öğretelim. Bunu yapmayı başarabilirsek; onlar için akademik ve mesleki başarılar, mutluluk ve yaşam tatmini nasıl olsa kendiliğinden gelecektir. Yazımı çok değerli uzman psikolog Prof. Dr. Üstün Dökmen'in sözleriyle bitirmek istiyorum:

“Genelde büyük şeylere değer veririz. Ancak büyük şeylere ulaşabilmek için küçük şeylere, küçük adımlara ihtiyacımız vardır. Devasa büyüklükteki çığları ortaya çıkaran şey, başlangıçtaki ufacık kar parçacıklarıdır. Bütün büyük ırmaklar, dağlardaki sızıntılarla, çanak büyüklüğündeki gözelerle gözlerini dünyaya açarlar.”

Katharsis

Dikkat! Yasal Uyarıdır: Bu blogda yayımlanan tüm içeriğe ilişkin haklar blog kullanıcısına (üyesine) ait olup, Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'nun koruması altındadır. Bu blogdan ancak kullanıcının adı ve blog adresi kaynak gösterilerek alıntı yapılabilir. Aksi takdirde her türlü hukuki ve cezai sorumluluk alıntıyı yapana ve yayımlayana ait olacaktır.