Çocuk

Sırtı dönük bir martı. Uçmak hazırlığında. Kanatlarını açmış, gözünün nemini silmekle uğraşmakta. Kanadı olsam dedim içimden, duymadı. Ben bir tül perdeye takılmışım, bir örümcekle yarışım. O iner, ben çıkarım. O avlar, ben bir sinek. Tutunduğuma sıkı sıkı yapışmışım. Martının umrunda değil örümcek ağları. Kanatları var onun, ıslak da olsa. Ben bir sinek ölüsüyüm örümcek ağında, martı kendi simidinin uğraşında.

Beklermişim hep sabahı, can verenin koynunda. Anlatırlar inanmam. Hikayeler uydururmuşum daha harfleri çatmadan. Resimli kitaplarımın rengi solmuş sonra. Ben anlattığım hikayelere inanmışım. Bir çocuk merak ederdi örümcek ağlarını. Şimdi gelse anlatacağım, hem de tam içinden. Yaşadığımı bilerek. Bir çocuğa hikayelerinin gerçekliğini fısıldayacağım. Düşmeden büyünmeyeceğini de öğreterek.

Her yanım göz göz olmuş, kırışık ninem söylediydi. Çok üfledi yüzüme doğru, gözler kayboldu. Şimdi ben de göremiyorum, gözlerim dumandan bulanmış. Dengeyi anlatırdım bir çocuğa, şimdi gelse. Ayakta kalmanın yeterli olmayacağını da ekleyerek.

Bir martı uçmaya hazırlanıyor. Kanadını biliyor, keskin yollar için. Her sözüm kendime yara. Benim kanatlarım zayıf, kurtulamam örümcek ağından. Bir martıyı izliyorum, denizin kıyısından.

Bir çocuk ayaklanıyor şimdi. Emeklemeden yürümeyi, ağlamadan düşünmeyi öğreniyor. Ben anlatayım diyorum uzak diyarları. Her kuşun kanadının o kadar da güçlü olmadığını. Yüzüme bakıyor bir çocuk. Zihninin kirlenmemişliğini anlatıyor. Ben çöpleri eşeliyorum, birkaç resim için yeni hikayelere. Tanıdık gözleri, alıp götürüyor beni, izbe bir mahzene.

Çocuk martıyı buluyor. Kanatlarını okşuyor camgöbeği gözleriyle. Ben örümceğe yalvarıyorum, yırtsın diye ağlarını. Çocukluğum bir martı kanadında havalanıyor, ben bir örümcek ağında sallanıyorum. Unuttuklarım onun bavulunda. Ben yeni bir kabusa uyanıyorum.

Yeni doğmuşum gibi ağlıyorum. Nefes nefese bir uykudan uyanıyorum. Bir örümcek ağıyım şimdi, yalnızca çocukluğumu tutamıyorum...