Çocukken arkadaşlık daha kolay kuruluyor

Yaşı büyüdükçe bebek haline olan özlem artıyor. Oysa ne uykusuzluklar, ne şikayetler, ne bezginlikler kovalıyordu arkamdan, hepsi geçiyor birer birer. Unutuluyor, unutulmazsa zaten ikinciler, üçüncüler yapılmazmış, doğruymuş.

Şimdi bir arkadaşım var benim. Aramızda oldukça yaş farkı var, ama arkadaş olabiliyoruz. Zaman zaman işe yaramıyor, ben arkadaş olmanın değil de anne olmanın daha çok işe yaradığı anları tespit edebiliyorum. Hoopp modu değiştiriyorum.

Arkadaş fikrini söylüyor, mutlu oldum, beğendim diyor. Şikayet ediyor, başka şeyler talep ediyor. Soru soruyor, tartışıyor, inceliyor. Seçim yapıyor, öneriyor, reddediyor. Bu aralar yeni mottom, ben bu 3 yaşı çok sevdim. 4 yaş krizi de varmış, varsa da ben pre-ergen diyorum bunlara. Korkutmuyor beni artık, neyse gelebilir, çıkış yollarına ekmek kırıntısı atıyorum. Geri döndüğümde kaybolmadan bulayım diye not ediyorum…

Bir de anladım ki , çocuğu ne kadar günlük yaşamına dahil edersen, onla paylaşırsan zaman daha kolay geçiyor. Çocuklu aileler, yakın dostlar burda daha belirleyici rol oynuyor. Onlarla paylaşılan anlarda çocuklar da kendi yaş gruplarıyla eğleniyor ve sana eskisi gibi sarmıyor. Bundan değil midir ki herkes çocuklu dostlarıyla tatil programı yapıyor, birbirlerine göre ayarlıyorlar programları ?

Bugün dostlarla geçirilen bir öğle vaktinden sonra parka gittik. Yolda “Anne acıktım, yemek yiyelim” dedi. ” Yiyelim, Kirpi Cafe ‘yi ister misin? ” dedim. ” İsterim, köfte var mı ? ” diye sordu, “Var dedim pilav da vardır, portakal suyu da ister misin ? ” El ele girdik içeri. Küçük arkadaşımla program yaptık biz bize. 

Devamı : http://www.dorikus.com/cocukken-arkadaslik-en-kolay-kurulani/

Sena Baran

Facebook.com/Dorikus

Twitter.com/SenaBrn

Instagram.com/Senabrn