Çocukken oynanan oyunlar gibi...

Çocukken oynanan oyunlar gibi şimdi yaşam…

Bazı kişiler vardır hayatınızın bir yerlerinde, yani çok geçmişte kalmış- belki sadece düşününce bulabildiğiniz-. Çocukken kırıldığınızda, kızdığınızda yâda canınız nedensiz yere ağlamak isteyip de hiç yok yere sorun çıkarttığınızda size “şımarıklık yapma” demeyip de sizin kaprisiniz çeken, size omzunu veren… Onun kokusunu duyduğunuzda tüm güven duygunuzla yeniden, yıkılmamış gibi ayağa kalktığınız biri…

Çok uzaklarda yaşayan bir masal kahramanı belki şimdi artık o benim için, yaşarken kıymetini bilmediğimi düşündüğüm birisi – her kaybettiğim kişi gibi- .

Elini daha mı fazla öpseydim, onu daha mı az kızdırsaydım acaba, yaptıklarım için özür dilemeye fırsatım olmadı mı? Ya da oldu da hiç dilemek aklıma gelmedi mi?

Bilemedim… Zaten ne fark eder ki, her anne babası çalışan çocuktan çok farklı büyüdüm ben. Okul çıkışlarında istediğimi alan bir teyzem vardı, yaşım büyüdükçe abla olan, gizli gizli aldığımız kâğıt helvalarımızda vardı bizim, akşam yemeği yememi engelleyen, kuğularımız vardı, simitleri elimizden çalan.

Koca bir hayat vardı, engelleri beraber aşıp bizleri yıldırmaya çalışan ve bir sen vardın, çocukluğuma ait elimde kalan…