Çocuklar Bizim Aynamızdır

Yan masadaki iki annenin gündeminde çocuklar var. Yemekleri, uyku saatleri, eğitimleri, anaokulundaki öğretmenleri... Tek başıma oturmuş salata yiyen ben ise, onların masasına kulak misafiri oluyorum.

Dikkat ettim de iki annenin de kurduğu bütün cümlelerde ‘olmasını istedikleri’ çocuklar var. Kendi çocuklarını anlatmıyorlar, onları hayallerindeki çocuklarla kıyaslıyorlar! “Ama” dolu cümlelerin arasında gidip gelirken, farkında olmadan kendi çocuklarına haksızlık ediyorlar.

Oysaki çocuklar bizim aynamızdır. Aslında bizler çocuklara değil, onlar bizlere öğretiyorlar. En büyük yanılgımız burada başlıyor. Ve en önemlisi; dediğimizi değil, sadece bizim yaptığımızı öğreniyorlar.

Cep telefonunun çocuklar için zararlarını anlatırken, gözünüz telefonunuzdan ayrılmıyorsa, sağlıklı beslenme hakkında tez yazmaya hazır olacak kadar cümle kurup, bu sırada ağzınızdaki dolmayı yutmak için bir boşluk arıyorsanız ve yalan söylemenin kötülüğünden bahsederken, arkanı döndüğünüzde adını “pembe” koyduğunuz bir yalan için bahaneler buluyorsanız, tüm bu beklentileri çocuğunuzda görmeyi unutun derim. Siz hiç elinde kitap olmayan annenin, kitap okumasını istediği çocuğun okuduğunu gördünüz mü? Ya da bir annenin kıymalı mı olsun peynirli mi diye açık oturuma sunduğu böreğin yerine, brokoli yemek isteyen bir çocuğa şahit oldunuz mu? Ama en çok o anne şikayetçidir çocuğun eline kitap almamasından, brokoliyi sevmemesinden... Çocuğunun sağlıklı yemek yemesini istiyorsan, sen sofrana kızarmış patates koymayacaksın. Kural bu kadar basit.

Ağzımızdan çıkanlarla, yaptıklarımızı denkleştirmek zorlu bir yolculuk. Kendimiz için bile uygulaması güçken, küçücük bir bedenin yetişmesi için ayrı bir efora ihtiyacımız var.

Ben henüz anne değilim ama bana bir yetişkinden daha fazlasını öğreten bu küçük yüreklerin hayranı olarak yaşamımı sürdürüyorum. Onları izliyorum, dinliyorum, anlamaya çalışıyorum ve öğreniyorum. İnsanlığın en gerçek ve saf hali çocukluk dönemi...

Çocukların göz bebeklerinden kendimi izlemeyi seviyorum. Nasıl filtresizler!

Onların hayatına iyiliği, kötülüğü, doğruyu, yanlışı, güzeli, çirkini dahil eden bizleriz. Bu savunmasız hayatların içine en çok güzellikleri yerleştirelim, yüreklerinde sadece sevgiye yer açalım, kılavuzları hep vicdan olsun, saygıları hepsinden önce gelsin.

Çünkü çocuklar bizim söylediklerimizi duymuyorlar, onlar bizi yaşayarak öğreniyorlar.