Çocuklara Babaannesi Baksın

Daha yeni müdür muavini olmuştum. Kırk yaşındaydım. Eşim aniden rahatsız oldu, bir sene sonra vefat etti. Tüm ev işleri de bana kaldı. Eşim çalışan bir bayandı. 10 ve 12 yaşlarında iki kızım vardı. Şimdi büyüğü elektrik-elektronik mühendisi, küçüğü ise bir üniversitede fizik bölümünde uzman, doktorasını yapıyor. Şule İstanbul'da çalışıyor. Bir ara bir kaç ay iletişimimiz kesildi.Kendisine mesaj gönderdim yüzleşelim diye. Dünya başıma yıkılmıştı sanki. Cevabında yüzleşecek bir durum olmadığını, istediğin yerde konuşabiliriz diyordu. Rahatlamıştım.

Hayat yüküm ağırdı. Dairede de iş yoğunluğu ve bazı problemler oluyordu. 120 memur görev yapıyordu. Yıllar bir iki geçiyordu. Evlenmem gerekti. Bir gün işten geldim, mutfak masasına oturdum, düşündüm, bir gün önüme bir çorba konulur mu diye. Yemek yapacaktım. Kızlar okula gidiyor, dersaneleri var, servisle gidiyorlar okula.

O zamanlar emekli olacak memur uzak bir yere tayin yaptırır öyle emekli olurdu. Dairemize de böyle bayan müdür muavini atandı. Üç müdür muavini sohbet ediyorduk. Konu benim evliliğime geldi. Bayan müdür muavini dedi ki;' benim müdür muavini bekar bir arkadaşım var, çok iyi bir kız.' Ben sıcak baktım. Hafta sonu Balıkesir'e gitti. Döndüğünde bir tomar resimle geldi. Hepsine baktım. Tamam dedim. Sonra şöyle dedi;' çocuklara babaannesi baksın, maddi yardım ederiz' dediğini söyledi. Söyler söylemez olmaz dedim. Konu kapandı. Babaannesi köyde yaşlı, çocukların eğitimi köyde olmaz..Meslektaşıma yine de teşekkür ediyorum, beni görmeden olaya olumlu bakmasına. Tabi müdür muavini beni anlatmıştır muhakkak.

Kızlarım bu evlilik teşebbüsümü ve kendilerini babaannelerine göndermeyi kabul etmediğimi bilmiyorlar. Bu fedakarlığımınbana maliyeti ağır oldu ama kızlarımı da okutup iş sahibi olmalarını sağladım.

İkinci evliliğimi eşimin vefatından üç sene  sonra yaptım.. Onun da ayrı bir hikayesi var sonra yazmayı düşünüyorum.

Hayat bir nasip işi.