Çocuklara gazete

Çocukken öğlen vakitlerini severdim. Bir kasabada yaşıyorduk. Abim gazete dağıtıcısı idi. Öğlenleri eve gelirdi. O yemeğini yerken biz de gazete ve dergilere bakardık. Hazine odasında gibi hissederdik kendimizi. Şimdi düşünüyorum da temelimin çoğunu o yıllarda gazetelerden almış olmalıyım.

Milliyet'in eklerini hatırlıyorum. Çocuk eki hele ansiklopedi gibiydi. Öğretmenliğe geçtiğimde öğrencilerimin de gazete okuyarak güne başlamasını, olayları izlemesini istedim. Ama gazeteler çok değişmişti. Her sayfada çıplak kadınlar, cinayet, tecavüz haberleri vardı. Böylece fikrim suya düştü. Varsın gençler okumadan büyüsün, günceli takip etmesin, zaten çoğu gazetenin güncel anlayışı da kısır siyaset, magazin, adliye haberleri ötesine varamıyor.

Ders kitaplarına mahkum hissediyorum kendimi. Oysa ne çok isterdim öğrencilerimle bir konuyu okuyup tartışmayı... Örmeğin savaş haberlerini okur, üzerinde yorum yaptırabilirdim, böylece ufak yaştan bir duyarlılık geliştirebilirdim. Bilim haberlerini izlerdik, uzaya gözümüzü dikerdik. Keşke bir kampanya olsa "Baba beni okula gönder" gibi, "çocuğum gazete okuyor" mesela. Belki o zaman gazeteler ( ve belki tvler) biraz sorumluluk hissedip çocukları da göz önüne alır, ilerinin okuyucularını kazanırlar.

Rıfat Ilgaz'ın sevdiğim bir şiirini paylaşmak istiyorum bu arada:

ÇOCUKLARIM

Sizi yoklama defterinden öğrenmedim

Haylaz çocuklarım

Sınıfın en devamsızını

Bir sinema dönüşü tanıdım

Koltuğunda satılmamış gazeteler

Dumanlı bir salonda

Kendime göre karşılarken akşamı

Nane şekeri uzattı en tembeliniz

Götürmek istedi küfesinde

Elimdeki ıspanak demetini

En dalgını sınıfın

Çoğunuz semtine uğramaz oldu okulun

Palto ayakkabı yüzünden

Kiminiz limon satar Balıkpazarı´nda

Kiminiz Tahtakale´de çaycılık eder

Biz inceleyeduralım aç tavuk hesabı

Tereyağındaki vitamini

Kalorisini taze yumurtanın

Karşılıklı neler öğrenmedik sınıfta

Çevresini ölçtük dünyanın

Hesapladık yıldızların uzaklığını

Orta Asya´dan konuştuk

Laf kıtlığındaBirlikte neler düşünmedik

Burnumuzun dibindekini görmeden

Bulutlara mı karışmadık

Güz rüzgarlarında dokulmuş

Hasta yapraklara mı üzülmedik

Serçelere mi acımadık kış günlerinde

Kendimizi unutarak