Çocuklarımıza yaptığımızın adı yok

Günlerdir bir fotoğraf dolaşıyor sosyal medyada. Her gördüğümde sayfa değiştirip bakmamaya çalıştığım bir fotoğraf bu…

Şemdinli’deki Güzelkonak Karakolu’na düzenlenen saldırıda, hayatını kaybeden PKK’lilerin bedenlerini yere sermiş, arkasına geçmiş bir grup askerin çektirdiği “hatıra fotoğrafı”.

Haberin doğruluğu hiç önemli değil.

Fotoğraf gerçek ve her şeyi fazlası ile anlatıyor.

İlk gördüğümde ve bu gün; günler sonra bu yazıyı kaleme alırken aynı şeyi düşünüyorum: “Çocuklarımıza yaptığımızın adı yok.”

Öldürülmüş yerde yatanları bırakıyorum. Cansız bedenleri ile onlara artık hiçbir kötülük yapamayız, canlarını acıtamayız ve bir daha öldüremeyiz.

Peki, o fotoğrafta, asker elbisesi içinde ayakta dikilen çocuklarımız. Onlara ne yaptığımızın farkında mıyız?

Davul zurna ile askere gönderdiklerimizin dönüşte anlatacağı askerlik anları içinde bunlar da olacak.

Arkadaşları ile yaptıkları şakaları, hinlikleri, alavere dalavere Kürt Memet’i nasıl nöbete gönderdiklerini, yedikleri ilk tokat, aldıkları ilk ceza da olacak o anlatılan anlılar içinde.

Fotoğraflar gösterecekler bize, elde silah, en yakın, en can arkadaş yanlarında…

Peki, bu çocuklarımız öldürdükleri “teröristler” ve onlarla çektirdikleri bu fotoğrafı gösterecekler mi bize.

Nasıl bakacağız biz o fotoğrafa…

“Helal olsun sana“, oğlum iyi yaptın mı diyeceğiz…

Anneleri görürse bu fotoğrafı ne diyecekler. Nasıl sarılacaklar o çocuklara.

Peki sevgilileri…

Ama ne dersek diyelim ne kadar acı ve kabul edilmez olursa olsun, ne yazık ki; vicdanlarını çarmıha germiş; “helal olsun sana” diyenler de olacak.

Biliyorum var da.

Toplumlar akıl sağlıklarını yitirdikleri dönemlerden geçerken düşünme, irdeleme yetilerini yitirmekle kalmıyorlar; vicdanlarını da kaybediyorlar.

Bu yüzden mi kimse o “hatıra fotoğrafını” çektiren çocukların ruh hallerini düşünmüyor.

Kimse biz çocuklarımıza ne yapıyoruz böyle demeyi aklının kıyısından köşesinden geçirmiyor?…

Kolunu bacağını kaybederek askerden dönen bir gençten ne farkı var; o çocukların yaralı ruhları ile…

Peki, biz kendimize ne yapıyoruz?

Bize hiçbir zararı dokunmamış, belki dokunmasını aklından dahi geçirmeyen, ama dilleri, inançları, kılık kıyafeti bizden farklı, bizim gibi düşünmeyen, bizim sevdiklerimizi sevmeyen insanlara duyduğumuz nefreti yüreklerimizde büyüterek, yüreğimizi zehirleyerek kendimize ne yapıyoruz?…

Hasan KAYA
25 Eylül 2012 Salı

http://www.hasankaya.com