Çocukların umutlarını söndürmeyelim

Çocuklarımıza nasıl bir gelecek hazırlıyoruz? 

Bu gün yaz tatilinde olanlara veya bu sıcaklar hiç çekilmiyor diyenlere işte size çekilmeyecek bir yazıda benden.. 

ÇOCUKLARIMIZ..GELECEĞE YATIRIM.. 

Çocuklara 

Nasıl bir gelecek hazırlıyoruz ? Bu yakın gelecekte onlara hazırladıklarımız için mutlu muyuz ? 

Cevap kesinlikle bana göre karamsarlıkla dolu olan bir şekil alıyor: 

- İyi bir gelecek hazırlamak isterdim ama imkanlarım kısıtlı olduğu için çocuklarıma istedikileri gibi bir gelecek sağlayamadım. Maalesef devlet olarakta pek geleceğe yatırım yapamadık. 

Bu cevaba biraz da mazeret katalım. Üstüne de bizden bir şeyler..Daha iyi imkanlar vermek isterdik ama olmadı.. 

- Ya zate büyüklerimiz bize ne bıraktı ki biz onlara bir şeyler bırakalım? 

Aslında en büyük ve acı veren ne biliyormusunuz sevgili dostlar? SEVGİMİZİ BİLE VEREMİYORUZ.. 

SEVGİSİZ VE SAYGISIZ BİR TOPLUM OLDUK.. 

AİLE KURUMUNA VE AİLE TERBİYESİNE ÖNEM VERMEK ZORUNDAYIZ. 

Aile terbiyesi konusunda hiç yazı yazan oldu mu bilmiyorum.. Milliyet Blog ta muhtemelen yazılmıştır. 

Aile terbiyesi bir toplumun en önemli ve olmazsa olmazıdır. Temel birim aile ise , ailenin geleceği ve her şeyi çocuklardır. 

Şimdi konuya bakalım. Sevgisiz bencil bir aileyiz. Herkesin kendi çıkarlarını öne çektiği bir toplum olduk. 

Örneğin hafta sonları programlarını azalttık. Gezmeye ve program yapmayı maliyetleri arttırma olarak görüp, tasarruf tedbirlerine ağırlık verdik. Zate geçim sıkıntısı hat safhada.. Nerden çıkardınız şimdi geziyi.. Bu sıcaklarda otur oturduğunuz yerde, aman ya.. 

Pekiyi nereye kadar? 

Genel sıkıntıların yoğunlaştığı ve her evde huzurun azaldığı, paylaşımın yok denecek kadar az olduğu bir yaşam sürüyoruz. 

Dostlukların yok sayıldığı ve özellikle güven bunalımının olduğu bir yerdeyiz. Birbirine güvenmeyen hele hele az tanıdığınız biri sizden telefonunuzu isterse vermeyin hatta Mail adresini isterse de tedbirli olmakta yarar var düşüncesinin yoğun olduğu ve böylece karşımızdakine menfaat olarak bana zarar verir veya benden yararlanır diye bakılmaktadır.Bu tip davranışın doğal görüldüğü bir toplumun sağlıklı olduğu söylenebilir mi ? Burada özellikle ikili ilişkilerde elbette sıkıntılar yaşanmaktadır. Tedbirli davranmanın artık zorunluluk arz ettiği kadar kötü davranışlara rastlanmaktadır. Fakat güven bunalımı yaşamak bir sorundur. 

Bu toplumda güzel düşünülmediği ve asla hele hele erkeklere hiç güvenilmez denilen toplumda kız çocuklarımızı nasıl yetiştireceğiz? Onlara karşımızdakine asla güvenme diye bunalımlı bir yerden nasıl kurtaracağız? 

Eğitim ise başlı başına iyi denilemeyecek durumda iken, beklentilerimize nasıl yön vereceğiz? 

Genel olarak tepkimizi şu şekilde veriyor ve yaşıyoruz. Benim durumum iyi ve çocuklarıma iyi bir eğitim aldırabilirim. Herkesi ben kurtaramam. Evet haklısınız ama yapabileceğim bir şey yok..Bu konu devlet veya hükümetin sorunudur. 

Pekiyi bu sıkıntılar sizin evinizin içine de giriyor bunun farkına vardınız mı? 

Çocuklarımız okulda ve aile dışında bir toplumda da yaşamaya devam ediyor. Örneğin aynı apartman ve sitede diğer çocuklarla beraber oluyorlar. Hatta ilerde istemediğiniz kişilerle görüşmeye devam ediyorlar. 

Engellenemeyecek olan tek şey iletişimdir. Bu doğru bir tespit mi? İnternet, T.V. ve radyo, yazılı basın , gazeteler, buradaki bozulmalardan çocuklarımızı ne kadar koruyabiliyoruz? Örnek mi Türkçemizin bozulduğu D.J. muhabbetleri, yarım Türkçe diyaloglarından kaçmak mümkün mü? Küfür etmenin normal karşılandığı bir durumdayız. 

Bakınız hiç kimsenin çok üzerine gitmediği uyuşturucu konusunda da sıkıntılar vardır. Bu konuda da polisiye tedbirler ile birlikte çocuk ve aile iletişimsizliği dikkat çekmektedir. 

Karamsarlık hakim olan bir gelecek maalesef çocuklarımızı bekliyor. Birde son dönemde aile içi şiddet konusu var. 

Çocuklarımızı dayakla eğitiyoruz. En kolay yol ve en acımasızı..Çocukların gözyaşları ve onların masumiyeti..Bu konuyu yazmaya ve değinmeye gücüm yok.. 

Aslına bakarsanız yazıma şöyle başlayacaktım: ÇOCUKLARIMIZIN UMUTLARINI ÇALMAYALIM. 

Neden başlayamadım biliyormusunuz ? Çünkü duygusal devam eden bir blog yazısı olacaktı. Bu sefer istediklerimi yazamayacaktım. 

Yazıma bir hatırlatma yaparak devam etmek istiyorum: HER ÇOCUK BİR İNSANDIR... 

Sayın okuyucum sakın gülmeyin..bunu unuttuk bizler..Güçlünün zayıfı ezdiği ve bu ezmeden zevk aldığı bir sağlıksız toplum olmaya doğru hızla ilerliyoruz.. 

Fren yapmazsak ve gerekli tedbir alamazsak enkazın altında hepimiz kalacağız.. 

Sevgi tohumlarını çocuklarımızla yeşertmek zorundayız.. 

SEVGİ VE SAYGILARIMLA TOPRAK..