Çocukluğum...

Çocukluğum...

Ah çocukluğum unutmuş gibi oldum bir an seni,

hep ömrümle yaşayan bana yar olan;

Varlığından bile vazgeçmiş olacaktım belki de, birazdan...

Ama şimdi, tekrar hatırlatmış oldun bana yine o hep hatırımda olan yanınla...

Vazgeçmek mı? senden;

Asla.

Ya unutmak seni?

düpedüz ihanettir bu, içimdeki sevgiye...

Sevdandır halada beni hayata sürükleyen;

sürüklemeye devam edende o olacaktır,

inkarı mümkün 'mü?...

Neftle yanan lambaların kokusunu hissediyorum ta o zamandan kalma,

içime sinmiş adeta, hala durur; sen kokar hala,

fedakar Annemin o hiç unutamayacağım yazmasının reyhan kokusu gibi...

Ah çocukluğum,

unutamadım,

unutamam,

hep sen kokuyorum koca adam olmama rağmen...

Faruk Fahrettin ÖZCANAN