Çocukluğumun gözlerinden...

Çocuktuk,

Melektik,

İnsandık.

Rengarenk boyalı onurlu bir mahallemiz vardı.
Ayaklarımız toprağa toprak ta bizi bağrına basardı
Ormanlar solurduk minik ciğerlerimizle
Sokaklar evimiz, evimiz yatak odasıydı bizim

Varlığın anlamı yokken aklımızda
Yokluğun zenginliğini paylaşırdık

Aşklar vardı
Bir yastıkta ömre bedel
Pembe çerçeveler dolusu yaşatılan

Büyümek istedik
Çocukluğumuza özlem duyacağımızı bilmeden

Bilemedik
Büyüdükçe küçüleceğimizi

Şimdi varlık
Seviyesizce anlam kusarken beynimize

Yokluk
Kapı paspası olmuş bas basabildiğince

Koca bir hiçliktir içinde yüzdüğümüz bu kirli sular

Vizyondan ise hiç düşmüyor
Politik çıkarlar, diz boyu menfaatler

Kimin eli kimin cebinde
Kimin gözü kimin yerinde belli değil

bu hayat lokantasındaki en sevilen menü
Tatsız tuzsuz ortaya karışık olmuş, karıştıkça karışmış

Aşklar ise
Tarih kitaplarında ve belgesellerde sürgünde

Yeter artık

Çocukluğumun gözlerinden baktığım
Çocuklarımıza anlatacağımız değil, yaşatacağımız
Onurlu, çıkarsız ve sevgi dolu
bir dünya istiyorum...

ilhanaşıcışubatikibinoniki