Çocukluğumun Ramazanları...

Düşünün 26 yaşındayım ve eski Ramazanları arıyorum ki kaç Ramazan ayı yaşadım kendimi bildiğimden beri ama arıyorum...

On iki ayın on ikisini de ayrı ayrı severim ama Ramazan ayının yerini hiç birisi dolduramaz. Bana hep Anneannemi hatırlatır.

Eve sıcak pide yetiştirmek için sokaklarında koşturduğum Urla’nın o mis gibi çam kokan sokaklarının, mavi bahçe kapılı evimizin, toprak kokan bahçesinin ramazan günleri gelir aklıma. Çocukluğumun Ramazanları gelir...

Pide kuyruğuna girdiğim ve bitmesi için dakikaları saydığım anlar gelir aklıma. Anneannem'in hazırladığı o kusursuz iftar sofları, evdeki o tatlı kalabalığın birlik olduğu günler, Dedem'in masanın en başında oturduğu, Anneannem'in de masının diğer başında yer aldığı bütün ailenin buluştuğu o kalabalık iftar sofraları...

Kapının önünden geçen davulcaya Dedem ile birlikte söylettiğimiz maniler, iftar sofrasını aratmayacak sahurlar, Anneannem'in ısıttığı süt, Dedem'in sobanın üstünde yaptığı kestaneler, İsmet Teyze'nin sesizce dua etmesi, Vesile Halam'ın namaz kılması, Dayım'ın yaptığı şakalar hepsini çok özledim.

Artık aramızda değiller, ne Anneannem ne Dedem ne de İsmet Teyze ve çocukluğum...

Bundan bir kaç yıl öncesine kadar sokakta o tatlı telaşı görebilirdim ama artık yok. İnsanların çok umurunda mı onu da bilmiyorum. Mesela evimizin karşısındaki fırında iftara az kala inanılmaz kuyruk olurdu sıcak pide için ama şimdi bırakın kuyruğu kimsenin pide falan aldığı yok. Cadde üzerinde oturduğumuz için mi bilemiyorum ama artık davulcu da geçmiyor. Sanırım çocukluktan kalma bir alışkanlık benimkisi; sahurda ışıkları yanan evleri saymak. Artık çok yanmıyorlar. Tek tük...

Korkarım Ramazan ayında oruç tutmak eski bir gelenek haline gelmek üzere.

Ama gelmesin değil mi?

Sevgiyle kalın...