Çocukluk rüyası

Çocukluğumda bir rüya görmüştüm. Etrafta tek bir ağaç, çiçek kalmamıştı, sadece beton binalar vardı ve uçsuz bucaksız kurak topraklar... Ürkütücü bir sessizlik hâkimdi… Doğaya ait hiçbir canlılık görememek, dev betonların ortasında durmak ve uçsuz bucaksız kuraklığı görmek korkunç bir yalnızlık duygusu uyandırmıştı içimde… Korkuyla uyandığımda ilk işim pencereye koşmak oldu . İçimden "bu doğru olamaz, bu doğru olamaz" diye bağırıyordum. Perdeyi açıp ağaçların yerinde durduğunu, kuşların cıvıldadığını gördüğümde "oh çok şükür" dedim ve arkasından "seni seviyorum, seni seviyorum, senin kıymetini biliyorum" demeye başladım bütün ağaçlara, çiçeklere, arılara, akan nehre, coşan denize… Bu rüyayı göreli belki 30, belki 35 yıl oldu ve hâlâ ağaçlara sarılıp onlara ne kadar sevgi dolu olduğumu, onların farkında olduğumu söylüyorum :) "Seni seviyorum" derken doğayla iletişim halinde olduğumu hissediyorum, onlar da beni anlıyor, onlar da bana cevap veriyor... :)

Doğanın varlığına minnet eden, sevdiğini haykıran ya da fısıldayan kaç kişiyiz güzel insan? Haydi çoğalalım bugün, her gördüğümüz canlıya Aşk ile bakalım "Seni seviyorum" diyelim… Ve doğamızı koruyalım güzel insan…

Arzu Bıyıklıoğlu

NLP Uzmanı Ve Yaşam Koçu

@arzu.biyiklioglu

www.arzubiyiklioglu.com