Çocuktum, büyüdüm...

''Çocuktum, büyüdüm. Büyümek yakışmadı bana.''

Bu cümleyi nereden duydum bilmiyorum .Ama iki gündür kafamın içinde dönüp duruyor. Büyümek isteğe bağlı değil. Büyüdükçe dizlerimizin yaraları çabuk iyileşiyor ama, olgunlaşma aşamasındaki acılar bir türlü kapanmıyor. Her zaman kendilerini hissettiriyorlar.

Bu nedenle kendi kendimin annesi olmayı denemiştim. Başaramadığımın farkındaydım tek başıma. Sonra bir dost; yüzünü ellerini gözlerini görmediğim bir dost ''Yüreğine güven başarırsın'' dedi çook uzaklardan. Aslında yanıbaşımda hissedecek kadar yakınımdan. Yüreğime güvenmem gerektiğini biliyordum, ama bunu birinin anne pozisyonunda bunu söylemesi, yaptırımı kolay hale getirdi.

Sevgili dost anne; şimdi nerdesin bilmiyorum. Hayal etmeye çalışıyorum olduğun yeri, beceremiyorum.

Uyuyor musun acaba? Yatağına uzanmış mısındir? Ya da oturuyormusun, kaç düşünceden kaç düşünceye geçiyorsundur kimbilir?

Ama , yok yok uyumamışsındır sen. Hatta uykusuzluktan gözlerin kızarmıştır. Merhem olmak, merhem bulmak isterdim o güzelim güzel gözlerine. Kırmızılığının geçmesi ve pırıl pırıl bakabilmen ve heyecanla konuşabilmen için. Bağdaş kurdum oturdum, dizlerim seni bekliyor, yat uzan dinlen ve yeniden yeniden başar diye ''kendi kendinin annesi ''olmayı.

Yüreğim, yüreğimi çıkardım dışarda. Yüreğim dışarda, seni bekliyor. Seni bekiyor. Senden haber bekliyor. Yüreğim dışarda...

Dost anneye tüm kalbimle sonsuz sevgiler..

Leylim.