Çoğalıyor Mevsimler

Sık sık yokluyorum yokluğunu, 
Gidiyorum bazen o yerlere 
Hani bir kaç mevsimi birlikte yaşadığımız... 
Gün geçtikçe daha da artıyor mevsimler 
Sen yaz de, 
Ben senden kalan... 
Ben hâlâ en çok kışı seviyorum 
Üşümek için değil
Eskidendi o... 
Yokluyorum, mevsim kış olduğunda yokluğunu 
En çok Kasım bitmiyor aylardan 
Bitmesin diyecek kadar cesur değilim. 
Korkak da değilim kış gelince yoklamaktan yokluğunu... 
Bir mesafe uyduruyorum gittikçe
Çoğul kuruyorum cümleleri 
Sığınmak için geceye 
Akşam olur durmadan
Durur mu diyorum, durur mu?
Bardakta çay soğumadan?
Şimdi üzerine alınma vakti 
Şiir yerine bir ceket 
Zira soğudu havalar 
Soğuk biliyorsun tüm mesafeler 
Kalemim kanamalı bir hasta gibi
Eriyor git gide
Yokladıkça yokluğunu... 
“Gel” diye bir kelime var 
Bir eylem 
Bir diriliş. 
Kulağına hoş gelir 
Ama mevsim kış 
Gelmez göçmen kuşlar 
Bahane ederek soğuğu... 
Sen iliklerine kadar üşüyorsun ya 
Tüm cümleler birer ceket gibi sarsın seni 
Kanayan kalemimden dökülen.
Sen! 
Yolcular gibi 
Dört bir yanımı saran kolcular gibi 
Korkutuyorsun beni. 
İşlemediğim bir cinayet varsa da,
Korkuyorum, 
Ecelim elimdeyken bile! 
Mesafelere kış gelmemiş oysa, 
Soğuk ve niye ki? 
 

M'S