Çok başkadır o sevgi

Canım köpeğimi vermek zorunda kaldıktan sonra uzun bir süre kendime gelememiştim. Her köpek ağlayışında uyanıyor, kocu burunlu bebeğimi yeni sahibine teslim eden kardeşimin anlattığı o son bakışını aklıma getirmeye çalışıyordum.

Hala silinmedi gözümden sanki o anı ben yaşamışım gibi. Gerçekten bambaşka bir sevgi bu. anlayan çok yürekten anlar, anlamayan başka işin yok mu der

Geçen gün çok yakın bir arkadaşımın 15 yaşındaki köpeği öldü. Öyle büyüktü ki acısı.. Onun hıçkırarak ağladığını görenler, altındaki acının bir köpek için olduğunu anladıklarında "aman bu muydu" edasını takınıyorlardı. Onlar için evde herşeye ortak olan 15 senelik bir anının önemi yoktu. Sadece o var diye iptal edilen tatiller, yalnız kalmasın diye gidilemeyen eğlenceler, çok havladığında kavga edilen komşular, aç kalmasına dayanamayan yüreklerin hissettiklerinin hiç bir önemi yok bir çoğu için...

Oysa onlar ağladığını görmeyen sevgilinin yerini, hayatın stresini alıyorlar çoğu kez... Kocaman patilerinin sıcaklığı bir dost edasında onların...

"Koca burunlu köpişim sensiz ben ne yaparım" diye ağladığımı çok bilirim. "Psikolojisi bozuluyor onu görmeye gelmeyin" diyen yeni sahibinin sözleri tokat gibi çarpmıştı yüzüme. Roksi'yi annemin hastalığı sebebiyle vermek zorunda kalmıştım. Turkiye'de oldukça az bir cins olmasına rağmen üzerinden para kazanmaya kalkmadan sadece sıcak bir yuva olacağına inandığım yeni bir sahibe teslim etmiştim onu.

Biliyorum ki ona çok iyi bakıyorlar.