Çok pişmanım

Biliyorum çok kızdırdım seni....
Dikiş dikerdin geceni gündüzüne katarak, bende hem okula gider hem de de evin işlerini yapar kardeşlerime bakardım.
En sevmediğim günler çamaşır günleri idi...
Toplardım kirlileri el ucumla bilirdin ki işime geldiği gibi toplayacağım, ardımdan getirirdin bunlarda yıkanacak diye!
Sinir olurdum, üzüleceğini bile bile
-Yıkamıyacağım işte, diye söylenirdim sense içeri gider sessiz sessiz ağlardın, arada bir burun çekişin gelirdi kulaklarıma ağladığını anlardım. Ne zordu tanrım elde çamaşır yıkamak...
Pişmanım annem....
Nişanlanmıştım...
Başım göğe ermişti ya, olmadık şımarıklıklar yapıyordum... Sırasını bana veren ablama nedensiz kaprisler yaparken sabrın taşmıştı...Kaptın terliği amanın amanın...nişanlı kız dövülür mü?? dövülmez mi?
dövülür elbet...seni yine üzmüştüm..
Pişmanım annem....
Bir bayram öncesi, yine elinde dikişlerinle iğne ile kuyu kazarken, ablamla ben;
-Yeni bir şeyler istiyoruz, bizi mahzun mu bırakacaksınız? diyerek şımarmıştık...diktiğin giysilerin ücretlenin olduğu kutudan tüm kazancını çıkarıp, bizlere yeni bir şeyler almak için harcamıştın...Kutuda boş kalan o yer halen gözümün önünde
Pişmanım annem.....
Bazen senin şişmanlığın, süsü boyayı sevmemen, giysilerinin sıradanlığı, diğer annelere bakınca biraz üzerdi nedense. Bunu sadece aklımdan geçirdim, ilk burada itirafım (sanki ben çok zayıfım şimdilerde)
Pişmanım annem...
Hiç pişman olmadığımsa; SENİN BENİM ANNEM OLMAN...
Pişmanlık duymak istemiyorsanız, biliyorsunuz neler gerek.. sevgi ile