Çok sevin

Yaratandan ötürü yaratılanı sevmektir esas olan. Bu kültürün bir parçasıysanız daha naif bakabiliyorsunuz bazı şeylere. Daha ılımlı olabiliyorsunuz ve daha fazla tebessümle karşılayabiliyorsunuz. Sadece "insan" olduğu için bile sevdiğiniz olabiliyor bazen. Ama ben ülkemin insanını daha bir çok seviyorum. Üstün gördüğümden filan değil yanlış anlaşılmasın zira ne onun bana üstünlüğü var ne benim başkasına. Sadece yüreklerini seviyorum bu insanların. Hayata bakışlarını, farklı çalışan akıllarını, pratik zekalarını, her seferinde "yok artık" diye haykırtan durumlarını çok seviyorum. "Bak bu kesin bizimkilerin işi" diye elalemin adamını sahiplendiğimiz zamanları seviyorum. Her şeye rağmen en saçma şey de bile, biz olma duygusunu yaşattıkları için minnet duyduğum bile oluyor. Kendine has tavırlarını seviyorum ya işte. Onları yöre yöre yaşamak dünyanın en keyifli zamanları gibi geliyor. Her birinin ağzında anlamlanan kelimelerin hikayelerine bayılıyorum. Trene cümbür cemaat binmeye giderken "var var var" (ilerle anlamında) diye bağıran amcayı, "ana guzuuuummmm" diye seven nineyi, "aman efendim lütfettiniz" diyen monşerimi, kibarlıktan kırılan ama asla kalp kırmayan ablayı, oğluyla vedalaştıktan sonra ardınca bakıp, gözden kayboluncaya kadar dudağı duayla kıpırdayan anneyi, daha mağrur ama duasıyla oğluna zırh yapan babayı, otobüs ani fren yapınca "bisssssmmmmiiilllaaaah" diyen teyzeyi (ki o üçlemenin yanında acı fren sesi halt etmiş), çok seviyorum. "hele gardaşım bir el atıver" diye ekibe dahil edilip, karda kışta çalışmayan arabayı iten o koca yürekli abileri, bunu oturup çekirdek çitleyerek izleyen mahallenin ablasını seviyorum.

 

Bu ülkenin insanının yardımlaşma duygusunaysa ciddi anlamda hayranım. Bazen ne hayatlar kalıyor elimizde ama niyetler iyi. Öyle olunca ağzın açık bakakalıyorsun olaya ama seviyorsun işte. Merhametini, cefakarlığını, idare etmesini, destek çıkmasını, koruyup kollamasını seviyorsun. Belki de bu insanların en çok duygusallığını seviyorsun. Akıl almaz şeyleri hiç olmadık zamanlarda yaptıklarında öylece kalakalıyorsun. Yüreğini tutup bırakıyorlar usulca. Karakteristik bir şey arıyorsak bu kesinlikle duygusallık işte. Tuhaf bir şekilde duygularıyla hareket eden bu insanların yüreğinde farklı çalışan bir yer var ki biz ancak o dolaylarda biz olabiliyoruz. O yüzden çok seviyorum bu insanları ki sevmek de lazım artık. Doğusuyla batısıyla sevmek lazım. Güneşin doğduğu yerden başlayan bir halayı, zeybek oynayan efenin diz vuruşuyla birleştirmek lazım. Heybetse böyle heybet, devletse böyle devlet olunuyor. Bu devletin milleti olmak için önce değerleri farketmek lazım. Çünkü milletse de böyle millet olunuyor. Birini yok sayarak, diğerini yücelterek olmuyor işte tekliyor, görüyoruz her gün gözümüzün önünde. Anadolu medeniyetler beşiği, kültür mozaiği demekle olmuyor, içi boş kalıyor. Birbirimize merhamet lutfediyoruz kimsek biz, ne oluyorsak! 

 

Olmaz canlar öyle, hiç olmaz. Özünü unutarak çıktıysan yola eksiksin ve her seferinde daha ağır darbe alıp yenileceksin. O yüzden önce seveceksin. Seveceksin ki aklın perdesi açılsın. İyiyi kötüyü ayır. Özü farkettiğinde karanlık taraflarını zaten yok edeceksin. Israrla karartmak isteyenlere en net cevabı yine sen vereceksin. Arnavutluk'ta Türk kelimesi halen doğruluk, dürüstlük, yiğitlik manasında kullanılıyor. Her seferinde onu yenileyecek olan yine sensin. "Sen gelme" demekle olmaz. Asırlarca dünyaya hükmetmeni sağlayan millet armonisi bugün de seni yüceltir. Sen yeter ki sahip çık. Ötekileştirme. Sev ya önce çok sev! Çünkü bu ülkeden insanlar en çok sevgiye hasret. Kalıcı hasrete döndürmeden kucaklaş ardında bıraktıklarınla. Bir yerden başla ki yayılsın. Bir yerden başla ki analar daha fazla ağlamasın.

 

Bir yerden başlayalım hadi. Birlikte. Bizi biz yapan insanımızı sevelim. Ben yaptım. Ama en çok birbirine Allah'a emanet ol diyerek vedalaşan insanları sevdim.

 

Haydi bakalım canlar, sıra sizde.

Ama önce:

Hepiniz Allah'a emanet olun...