Çözümsüzüm

Bir serçe yüreği düştü dün gece ömür aralıklarımdan. Onun kadar masum ve ürkekti tavırlarım. Rengin her zamankinden koyu, pişmanlığın asılıydı bakışlarında. Aynam olan gözlerin, izbe bir gece gibiydi. Karanlığında bulamadım kendimi, yoktum içinde. Dündüm, bugündüm, yarındım. Yanılmışım. Kumlara yazılmış ismimdi dalgaların akıntısıyla kaybolan. Dün gece adımı kazıdığın yerin sıradanlığında boğuldum.

Kararmış ve silinmiştim. Hırpanlanmış duyguların silmişti benliğimi. Yorgundun, bir o kadar tedirgin. Firar bir gecedeydin, özgürlüğe sevdalı bir kaçak. Üşüdün, üşüttün. Ok gibi kirpiklerin delip geçti serçe yüreğimi. Uykuya daldığım yastığım değillerdi artık. Ezgin bir kimliğe büründürmüş, baygın bir nağme doldurmuştun havası sen kokan duvarları.

Oysa cenin gibi kıvrılmak istemiştim kuytunda, yaşanası zor ve bedeli ağır olan hayat döngüsünü unutmak için. Bilemedim! ağırlığıma ağırlık yükleyip, dilime kilit vuracağını. Sözcüklerin inkârların ucunda olsa da, sancım azalmadı içimden. Hissettiğim, iki ayrı bedendi.

Biz olmaktan uzak,

İki, kayıp şehir,
İki, yılgın beden,
İki, tükenmiş sevdalı,
İki, kanadı kırık kuş,
İki, çaresiz,
Ve iki çözümsüz bilmece...

Sen ve Ben....