Cumartesi keyfi :)

Cumartesi hava fena değildi.

Rutin Fransız Kültür Merkezi film günlerine döndüm.

Bu sene sadece cumartesi günleri var film gösterimi.

Gittik arkadaşımla.

Yine kapıda buluşamadık, salonda o bir yerde ben bir yerde izledik.

''La petit Nicholas'' adlı 2009 yapımı bir Fransız filmi.

Çok beğendim.

Ufaklıklara bayıldım.

Çocukların dizilerde ve filmlerde oynatılmasına karşıyım prensip olarak ama burada onların doğal ortamlarında, sınıfta ve mahalledeki halleri vardı. Rol yapmalarına bile gerek olmadan ''kendilerini'' oynuyorlardı.

Kültür Merkezinin duvarlarındaki afişlere bakarken akşamki konserin duyurusunu gördük. İtalyan Konsoslosluğunun düzenlediği ''White Christmas'' konseri varmış. Mezzotono grubu sahne alacakmış. Saatine baktık, gitmeye karar verdik.

Vakit geçirmek için Kıbrıs Şehitleri Caddesi'nde gezdik. İşyerimden bir arkadaşımın işlettiği kafede oturduk biraz. Bahsederdi, davet ederdi ama gitmek kısmet olmamıştı hiç.

Günün sürprizi kraliçemizle karşılaşmak oldu. Bir yayınevindeki imza gününden dönüyormuş Kıbrıs Şehitleri'nde karşı karşıya geldik. Ayak üstü sohbet ettik, konuştuk biraz. Daha geniş bir zamanda çay keyfi yapalım, sohbet edelim diye sözleşip ayrılmak zorunda kaldık maalesef.

Oralarda gezinir bakınırken arkadaşımın programı değişmek zorunda kaldı; ortak bir arkadaşımızı arayıp konsere onunla gitmeye karar verdik.

Vakti saati geldi, gittik. Konsoslosluğun düzenlediği konser olduğundan davetliler biraz farklıydı bizden :)

Türkçe konuşan yoktu :)

Konserden önce konsoslosluk görevlisi olduğunu tahmin ettiğim biri konuşma yaptı.

İtalyanca :)

Sonra zarif bir bey sahne aldı.

Konuştu.

İtalyanca o da :)

İtalyan konsolosuymuş o beyefendi :)

Ne dediklerini söylediklerinden anlamıyoruz ama mimiklerine bakarak yorum yapıyoruz arkada :)

Konuşma yapanların yüz ifadesine göre tek laf anlamadan kıkırdıyoruz yerimizde, davetliler de başlıyor gülmeye :)

Onlar esprilere gülüyor tabii :)

Biz konuşmacının halinden komik bir şey söylediğini düşünüp gülüyoruz :)

Sanatçıları davet ettiler sahneye.

Konser başladı.

Çok keyifli iki saat geçirdik.

Tek kelime anlamadan şarkılara eşlik ettik.

Tek söz anlamadan herkesle birlikte güldük.

Hep birlikte tempo tuttuk :)

Güldük eğlendik :)

İzmir'de en sevdiğim yerde en özel anları paylaştık hiç tanımadığımız kültürdeki insanlarla.

Ortak noktamız İzmir sevgisiydi galiba :)

Birbiriyle hiç alakası olmayan insanları bir araya getirecek kadar güçlü bir sevgi bu.

:)

Konserden çıkarken herkesin dilinde aynı nakarat vardı:

Mana mana...

Mana mana...

Mana mana...

:)